[p. 647]
Marko Fondse
Twee gedichten
Los
Het maakt zich los uit de omarmingen
die het nooit kreeg. Nu weet het zeker –
het dubbel hartekloppen leek maar zo.
Zo is het rustiger.
Het houdt zich aan de eigen handen vast
het lichaam en wordt van zichzelf.
Een autonome wandelaar in volte.
Vervuld van wat het rest voor het verkast.
[p. 648]
Weelde – de schrale
Leven dat niet geleefd wil zijn
leven dat niet gewild wil zijn
je geeft het weg aan de dood.
Langzaam, bedacht op respijt.
Je enige weelde, de schrale.
Je trekt je gave terug,
langzaam, bedacht op het bouwen
op het langzaam bedachtzame bouwen
alsnog
van een kathedraal
nors en schor van het zwijgen
in je verslonsde foedraal.
