[p. 62]
De vader van Su Dongpo
De grootvader van Su Dongpo begint laat in zijn leven duizenden gedichten te schrijven.
Hij is dronken als hij hoort dat zijn tweede zoon geslaagd is voor de examens.
Hij klimt op een ezel en rijdt door het dorp om het te vieren.
De beste dag van zijn leven.
Zijn eerste zoon, de vader van Su Dongpo, zakt drie keer voor de examens.
Als hij oud is wil hij ze niet nog een keer doen.
Als in een droom waarin iemand de examens nog een keer moet doen.
Hij weet dat hij voor de examens geslaagd is, maar dat telt niet meer.
Zijn zoons, Su Dongpo en Su Ziyou, slagen schitterend voor de examens.
Als twee toekomstige eerste ministers.
Ouyang Xiu, de examinator van zijn zoons, heeft het beste gelezen wat hun vader kan schrijven.
Als hij werk voor hem heeft kan hij hem dit geven.
[p. 63]
Su Dongpo en zijn broer Su Ziyou
In twee bedden naast elkaar
terwijl het buiten regent,
als zij allebei gestopt zijn
de staat te helpen besturen.
Lang geleden voor het eerst in de hoofdstad
hoofd en hart vol met boeken.
Verwonderd over wat een minister vandaag zegt.
Hem een brief sturen?
Zij zijn toch geen dertien, veertien meer.
Als een van hen een ministerie aangeboden werd zou hij ja moeten zeggen.
Hun loopbanen op en neer:
minister, gevangenis, dan weer minister, dan weer verbanning.
In de gevangenis schrijft een broer
dat als hij in de gevangenis doodgaat
de ander op een nacht dat het regent
aan hem kan denken.
[p. 64]
Su Dongpo. Jia Dao
Ik word ouder en verlang naar tegenover u te zitten en met u te praten.
Tegenover een gast zitten en zwijgen is niet altijd de lichtste manier.
Lang geleden was u misschien Jia Dao
die zijn schouders ophaalde over de kou van de nacht
en een gedicht ging schrijven.
Een nacht blijven, een ongevraagde gast,
bij iemand die later lang stil kan zijn.
Niet eerlijk dat ik dit bezoek belangrijk vind.
[p. 65]
Su Dongpo
Su Dongpo maakt zijn eigen inkt uit roet.
Hij verbrandt dit, verbrandt dat, en bijna het huis waarin hij woont.
Su Dongpo maakt zijn eigen medicijn om niet dood te gaan.
Hij windt zich toch te snel op om niet dood te hoeven gaan.
Proberen aan een kalm landschap te denken waarin hij staat en rondkijkt.
Misschien bestaat dat landschap, maar proberen helpt toch niet daarheen te komen.
Niet bitter worden om wat afgenomen is, maar ook niet vergeten wat afgenomen is.
Wat afgenomen is verdient beter.
Lees de Tirade Blog
De mens als biopic
Aflevering 1 Samuel Sarphati Amsterdam zou een andere stad zijn als daar niet op 31 januari 1813 Samuel Sarphati was geboren. Niet alleen moest de stad het dan stellen zonder Amstel Hotel, De Pijp en sociale woningbouw, de arts Sarphati zorgde ook voor de eerste vuilophaal, gezondheid in arme wijken, schone grachten, nijverheidsonderwijs én tippelzones....
Lees verderEerste zwaluw
Vanuit het ruim kijk ik op. Door een van de dekramen zie ik de mast in de avondzon; het zonlicht schijnt op de nog ingepakte witte zeilen. Het is voorjaarslicht dat ik zie. ‘Voorjaarslicht’, zeg ik, ‘maatje’. We zijn weer thuis op de klipper in Middelburg, ons andere schip. We schilderen het dek dat het...
Lees verderLeven en laten leven – wat we kunnen leren van de BaMbuti
Larousse 18 Er zijn veel wonderlijke zaken die Colin Turnbull beschrijft in zijn prachtige boek over de pygmeeën in de Congo. Door algemene depressie aangaande de toestand in de wereld merk ik een vergaande neiging tot escapisme in mijzelf op. Het werkelijk naar-binnen-drinken van antropologische studies als The Forest People van voornoemde Turnbull is er...
Lees verder
Blog archief