Dat lokaal van waaruit ik voor het eerst uit

honderden je stappen in de gang opving, plannen

beraamde, ze verwierp als theatraal en ouderwets,

of te gedurfd als ik van je naar me toegespitste

lippen, je net niet uitgestoken handen weereens

lang niet zeker was.

 

Hij wel. Had het eerder uitgerekend, had zijn hemel

kant en klaar, knielde in het gras voor ‘t schoolplein,

lachte. Jij ook. Liet hem zijn aarde en liep door.

 

De tennisbaan die in mijn voordeel was, en dat ik

een bagagedrager had, hij niet. Je moeder wachtte,

een dure auto aan het einde van de laan. Je bedankte,

zwaaide. Zijn kop groter zag je niet staan.

Ik wilde zien waarover ik sinds kort had

horen praten: na bijna een halve eeuw een

wapenschild in ‘t steen geschroefd van ‘t

toegangshek naar waar je hebt gewoond:

Duits consulaat.

 

Het klopte. Ook andere dingen. Waar het terras

geweest was glinsteren kassen; de oprijlaan

lijkt ingekort; naast ‘t pad dat langs je kamer

liep spelen kinderen; een vakantieschool huist

in barakken, uit open deuren klinkt gezang.

 

Dat bord. De Bundesvlag bij de ingang van het

huis. Het mag. ‘t Is goed. Pijn doet nog het meest

dat het geen pijn meer doet.

Geranseld water graast weer

vee hervindt zijn spiegel, de

bomen getest en behouden.

 

Het raam beplakt, de scherven

van het terras geveegd, met

verloren handen takken geraapt.

 

Dan weten verre klokken het weer

beter, dromen de dieren, hinnikt

een paard een gat in de lucht of

iets nooit meer goed komt

 

zwijgen de klokken:

moet ik niet van je houden.