[p. 671]
Rob Schouten
Drie gedichten
Fast zu keck
(Naar Fast zu keck van Max Reger)
Ontdek dit rank en ragfijn ogend meisje.
Van kinderschoentjes tot een parasol
tippelt zij de zebra over. Vol
van bloesem bloeit zij op tot paradijsje.
Prinses en dan incognito een reisje,
vrij van elk regeringsprotocol.
Parmantig groeit zij in haar nieuwe rol
maar aan haar zoom daar bengelt nog het prijsje.
Daar dan; een kolossale, norse oom
– hij ademt zwaar en stinkt naar donker bier,
even is zij ontsnapt aan zijn glaucoom
maar des te onverwrikbaar post hij hier
om zo haar vogelvlucht weer te ontkrachten –
staat op de finishlijn haar op te wachten.
[p. 672]
Ländler
(Naar Ländler opus 171 no. 5 van Franz Schubert)
Natuurlijk is het moois weer eens onzegbaar;
het boerenland wat in mineur, akkoord,
een door het volgende gevolgde woord,
een Schubert-Ländler, ja, dat onweerlegbaar.
Zoals muziek er is op het papier
zo evenzeer en evenzeer ook niet,
verdriet om niets, misschien wel geen verdriet
maar zomaar iets van momenteel en hier.
Ik zoek geen taal meer om het in te gieten,
geen zinnig woord wil me te binnen schieten
voor een besluiteloze bagatelle
die als een zwijgzaam filosoof bekoort,
die niets meer over heeft om te vertellen
zoals het hoort, gewoon zoals het hoort.
[p. 673]
In Abrahams schoot
(naar Five variants of ‘Dives and Lazarus’
van Ralph Vaughan Williams)
De aarde ging hiervoor tot op de bodem
en diepte daar onaardse kalmte op,
of misschien staat het zo wel op z’n kop
en kwam de hemel met het juiste quotum.
Een wijs beleid met alles in het lood;
geen villawijken maar ook nergens sloppen,
dus ook geen pachters die hun heer verkroppen
tot hun, of – idealiter – zijn dood.
Hier is het aandeel Lazarus verbeeld,
wat zich in Abraham z’n schoot afspeelt.
Het golft maar af en aan, deze idylle.
Het wachten is een beetje op het gillen
van de rijke, knetterend in vuur.
Die reikt niet tot, laat staan voorbij zijn buur.
