Ik heb het je toen voorgelezen G.

De ramen stonden open, op het terras

dronken de vrinden limonade, de appelboom

bloeide. Ik heb je voorgelezen

 

wat ik wilde: weg, met jou. Naast mijn bed

een prachtige fruitmand. Geen druif

nam je, geen sinaasappeltje, nee, nee,

die waren allemaal voor mij, voor mij

 

alleen. Ik moet in slaap gevallen zijn,

de ramen waren dichtgedaan, alsof er

iemand was geweest, de wekker tikte,

de maan scheen op het grijze fruit.

 

Ik heb de volgeschreven papieren waarvan

ik voorlas, gevonden en verscheurd.

Als je mij dan eindelijk zou kennen, ik

zou weggaan G, ik houd er niet van om

te worden gekend door iemand die ik niet

En ook dat zou je weten, ook dat weer,

 

zeker, beter dan ik. Ik zou je vergeten,

maar door jou niet worden vergeten. Kijk

daar houd ik niet van, te blijven leven

waar ik zelf niet meer ben, je verwinterde

 

Eden, met je boom vol gedachten, maar zonder

blad, zonder vrucht, zonder vrouw. Voor mij

 

zou het zomer zijn, met warme heide, warm

zand, en een warme meid op een handdoek,

om van te houden en dat te blijven

doen. Je zou me kennen en kwijt zijn.

Soms was het tussen ons zo gezellig G, als

wij de regen hoorden op het dak, als de ramen

huilden als het ware, de dieren zuchtten in

het huis en een duif zou komen met een takje

 

in haar bek. Toen de wereld nog verging,

weet je dat nog, dat je hebt gezegd dat het

niet echt waar was, of, dat we het nog heel

lang konden uitstellen? Ja, soms was het zo

 

Intussen is de wereld niet vergaan. Zeker,

de regen ruiste op het dak, de ramen huilden

weliswaar, en ook zuchtten in het huis

de dieren, maar er is inderdaad

 

een duif gekomen met in haar bek een takje.

Wie zal de vriend zijn van mijn vriendin,

de baas voor mijn hond, het kind in mijn jeugd,

de oude man bij mijn dood, wie zal dat zijn als

ik het niet ben? Jij? Ach kom, jij bent niets

 

dan twee ogen, die zien wat ze zien, jij

bent niets dan het uitzicht: een zon schijnt,

een appelboom bloeit, een stoel staat in

het gras; vreugde, verdriet, weet jij veel,

 

uitzicht. Maar wie zal mijn liefste grijs en

ziek laten worden, er voor zorgen dat de hond

jankt, het kind huilt, en de dood komt? Wie

zal de appelboom laten verkommeren, de stoel

voorgoed laten staan in de regen? Iemand toch

zal toe moeten zien dat alles voorbij gaat.

Het leven met jou, wat was dat voor leven. Nu

weet ik het weer, nu mijn handen ruiken naar vreemde

hotelzeep, mijn eigen handen, nu ik een oude

Love doorblader, allemaal kutten en borsten. Love.

 

Het is nacht, ik zie in het raam alleen deze vreemde

kamer, de herhaling in het raam van het vreemde

plafond, de vale melkglazen schijf, het koordje

voor het licht, het appelboompje van van Gogh.

 

Achter de muur ligt iemand te zuchten en zachtjes

te schreeuwen G. Dat was het leven met jou, zoals nu,

nu er niemand is, nu weet ik het weer. Love. Ik

 

lig op mijn rug op dit vreemde bed en probeer weer,

te zeggen, hardop: laat me niet alleen. Maar ik

kan niet, ik kan dat uit mijn mond niet meer horen.

Soms bij het zien, bij het zien van een rij

populieren bijvoorbeeld, soms kan het zijn

dat ik zie hoe de wereld, of bij het ruiken,

het ruiken van vers gemaaid gras kan het zijn:

 

het was zomer, altijd weer zomer, de wereld

was groot en ik leefde, maar met het idee

dat de mens niet bestaat. Ik schreef Lieve G,

maar ik stookte een vuur, met mijn brieven

 

een vuur. L G, hoe gaat het, hoe gaat het toch

met mij, van de aarde valt weinig te melden,

je rij populieren staat zachtjes te snikken,

maar dat gaat wel over, het gras ligt geduldig

te sterven, het ruikt zwaar naar het groene,

het groene bloed van het gras.

 

gemaakt, je vindt as als je terugkomt, as.

Het komt van het koude gras aan de voeten,

van het koude zweet van het gras waar ik in sta,

daar komt het allemaal van, ik wil geen geluk,

maar toch, ik voel dat je dood bent, vanmorgen.

 

Hier wilde ik blijven, limonade, een appelboom

wilde die jongen, en een heel dik buurmeisje,

om te zoenen, te slaan, dan liep hij nooit nooit

meer weg echt niet. Of dat geregeld kon worden,

 

dat was de vraag. Je hebt niet gezegd waarom niet,

daarom liep ik weg. Ik wilde niet terug, maar ik

deed het, je hebt niets gezegd, alleen een feestje

in de tuin, een feestje, om troost, niet om mij.

 

Het huis kijkt met zwarte pupillen de tuin in

en ziet mij. Hoe zou het zijn om thuis te zijn.

Die dagen met jou G, ze smaakten heel hevig

naar weinig, als de dag van een uitgesteld

afscheid, als je alleen wilt zijn en niet kan,

de smaak van oud brood al en restjes jenever.

 

Dagen met de woorden die je zegt als alles

gezegd is. Morgen, dacht ik, als je weg bent

zal ik van je houden, ga ik het stukgelezen

briefje lezen waarin je zei dat je zou komen,

 

morgen wil ik wel weer weten hoe het was, toen

ik dat las. Als je weg bent. Maar je ging niet.

 

Ik wist nog niet dat jij er zonder mij niet

meer zou zijn, dat jij bestond door mij. Die

 

dagen met jou G, heb ik gemompeld als een schaker,

alleen tegen zijn bord, zo hevig tegen niemand.