drinken uit hoeden klapperen tippelen in jongenstuinen

lakens waar ik aan sabbel onder struiken slaap daar waar

jij woonde was het begonnen als stof tussen deur en dorpel

ruisloze regen op een hond

de regen was zacht voor mij vandaag

daar waar de landziekte kroop in mijn skelet vergruisde het mijn

hoofd waar ik niets meer had tot die grensdag van nieuwer

naar nieuwst en ik mijn hoeden zocht verse tuinen begerige bomen

wapperen zoet zoet om jou voor mij mijn langst,

merken een zeestraat met twee armen speldenzwart, kopen

een bos van veertien hectaren, de bomen mogen niet gewiekt,

het water niet gezoet,

vallen wij in zee slaan onze benen gaten, bekken wij met zoute mond,

lepelen vissenlicht,

(de lucht hangt los van ons, met zilver)

overhoren elke boom, rimpeling boven de groene diepte, wij neigen

naar een breedtegraad, welke dat is geheim,

om de lucht erboven die wij niet kunnen bezitten, spiesen we

een kokmeeuw en eten onze langst bitter.

H. zegt alle meisjes dragen Gestapolaarzen als het flamingoroze zomert

(de lama de ijsheilige is uit het voorjaar weggevoerd, wij verdrinken

zijn nagedachtenis in dit park, H. en ik).

H. zegt hij weet niet of ik een meisje ben als anderen want mijn schoenen

doen hem nadenken over de flamenco en aan nachtblauwe namiddagen,

daar doet alles hem aan denken, niet alleen strengen van meisjes

of iemand zonder soldatenlaarzen,

je hebt er wel de benen voor.

Toen ik aan het uiterste einde uitgekleed voor H. stond met zijn laarzen

uit Extremadura, mijn knieën stenen, ging hij secuur na hoe

ik een meisje was als alle meisjes (misschien miste ik mijn baton die mij

kon onderscheiden, en wist H. eigenlijk nog dat die lama het eerste ijs

op de vijverhuid probeerde,

wat onthield hij eigenlijk wel?)