Ik maak een buiging voor mijzelf

uit angst en eigenwaan,

mijn hoofd raakt de grond

dieper! deemoediger!

verdwijnt in de grond

lager! smadelijker!

 

volmaakte buigingen zijn fataal

ik ben het, ik ben het maar

 

er is een koninkrijk onder de grond

onbeheerd en schitterend

 

ik weet het.

Ik schrijf een gedicht,

maar een gedicht heeft geen zin.

 

Ik schrijf twee gedichten,

maar twee gedichten hebben nog minder zin.

 

Ik kijk naar buiten, de zon schijnt, de lucht is blauw,

er koeren duiven,

een vrouw hangt de was op, roept iets naar binnen,

het is aan het eind van de winter,

en plotseling, koortsachtig en met trillende vingers,

Geen gedicht heeft ooit zoveel zin gehad.

 

Ik leun achterover,

ik wist niet dat ik geen gedicht kon schrijven.

Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd.

 

Ik leun nog iets verder achterover.

Het loopt nog eens slecht niet mij af,

wonderbaarlijk slecht,

misschien zelfs aangrijpend slecht

(snikken, overgaand in ruw slikken en elkaar aanstoten

‘Zie je de slechtheid van dát aflopen…’),

 

er schrikken vogels op in het hooigras,

er roept een zonderling:

‘U trapt onvervroren op mijn enige resterende nog functionerende

of bent u soms op weg naar de sterren?’

 

Ik ben op weg naar de sterren.

Ik ben een beetje moe.

Het ik is leeg –

 

de eigenaren wonen elders

in regenwouden ondergronds achter de wolken,

vullen hun leven met wrevel en ontzag –

 

als ze het ik bezoeken zijn ze devoot en sentimenteel,

schudden hun onlust van zich af –

 

ze laten elkaar het ik zien,

buigen naar elkaar toe:

ons ik, dit is nu ons ik, ons eigen ik…

in hun gedachten ruimen ze het in

met tapijten en reusachtige schilderijen

en een bed in elke hoek –

 

ze zitten op de kale vloer

van hun grote onbewoonde ik,

proberen te snikken,

smeken elkaar te mogen troosten – het kleinste leed

is groot genoeg daartoe –

 

naast het ik is een rivier,

waarin zij verdrinken

alvorens naar elders terug te keren.