Isora haatte haar oma uit de grond van haar hart. Op school had ze een keer gehoord dat bitch kutwijf betekende en vanaf toen antwoordde Isora elke keer als haar oma zei breng jij Doña Carmen d’r eieren en d’r piepers, reken effe met die vrouw af, breng die en die twee bakken kippenpoten, vier broden, tweehond gram gele kaas, tweehonderdvijftig gram geitenkaas, geef haar een stuk guavepasta, een zak piepers, ga zus en zo wat garnalen brengen, reken jij effe af met die buitenlander, want jij ken Engels, ik praat allenig maar christentaal, dan antwoordde Isora oké, bitch, ik ga al, bitch, goed, bitch, zoals je wil, bitch, dank je wel, bitch, nog iets anders, bitch?
Tijdens een broeierige zomer schuimen twee pubermeisjes de straten van een vervallen dorpje af, hoog in de bergen van Noord-Tenerife. Ze delen de straat met schurftige honden, gebedsgenezeressen en bosheksen, verlangen naar het onbereikbare strand, vluchten weg voor een vuilbekkende grootmoeder en eten zoveel ze kunnen terwijl ze dromen van de liefde en dun zijn. En altijd ligt achter hen, aan het oog onttrokken door een grijze nevel, de slapende vulkaan.
De tienjarige vertelster –door haar beste vriendin Isora liefkozend shit genoemd – houdt zielsveel van haar vriendin, die brutaal is en geen angst kent. Ze zou net als zij willen zijn, haar willen opeten, in haar willen verdwijnen. Maar aan het einde van de zomer is alles anders. Ezelsbuik is een verslavend spervuur van taal: Andrea Abreu weeft straattaal, songteksten, stream of conciousness, msn-taal en landschapsbeschrijvingen aaneen tot een uitzonderlijke eigen stem.
‘Een boek dat je van de eerste tot de laatste bladzijde wegblaast, als een golf die je op het eerste gezicht misschien hebt onderschat. Zonder waarschuwing, met een ongekende kracht. Er zijn goede debuten en er zijn zeer goede debuten, maar zo’n debuut als dit bestond eigenlijk nog niet.’ Der Spiegel
Andrea Abreu (1995) is opgegroeid op Tenerife en studeerde culturele journalistiek in Madrid. Ze schreef stukken voor onder meer El País, Buzzfeed en Vice. Ze debuteerde als dichter met de bundel Mujer sin párpados (Vrouw zonder oogleden) en schreef een fanzine over menstruatie. Van Ezelsbuik werden meer dan 70.000 exemplaren verkocht, wat uitzonderlijk is voor een romandebuut. Het verschijnt onder meer in Engeland, Duitsland, Denemarken, Frankrijk, Italië en Zweden.
‘Een van de meest opwindende, inventieve en verfrissend zeldzame literaire vondsten.’ El País
‘Ezelsbuik is geschreven in een krachtige literaire taal. Een ongezouten en onbevooroordeeld portret van armoede. Het leven op zijn rauwst.’ Irene Vallejo, schrijver van Papyrus
