Hoe is het om een steen te zijn? Kan een drummer ontroeren? Geloven? Hoe doe je dat? Waarom lopen de tranen over je wangen bij sommige muziek ? Waar komt schoonheid vandaan? Hoe haal je het als profeet in je hoofd te beweren dat je namens God spreekt, met alle gevolgen van dien? Kunnen planten christelijk zijn, of depressief? Hoe bezorg je je kind een mooie eerste herinnering?
Het zijn slechts enkele van de vragen die dichter Erik Menkveld stelt aan uiteenlopende figuren als Boeddha, de saxofonist John Coltrane, Martinus Nijhoff, de profeet Ezechiël, Herman Teirlinck, de Amerikaanse poet laureate Louise Glück en F. Harmsen van Beek.
Menkvelds brieven aan hen zijn geïnspireerd door die van de grote Italiaanse dichter Petrarca die onder andere bewonderde klassieke auteurs als Cicero en Seneca brieven schreef, waarbij hij hen tot zijn ‘familie en vrienden’ rekende.
Zo schrijft ook Menkveld aan familie en vrienden. Op openhartige en persoonlijke toon legt hij degenen die hem geraakt, gevormd of beïnvloed hebben een aantal essentiële kwesties voor die hun werk in hem oproept. Dat levert uiteraard geen antwoorden op, maar wel met grote betrokkenheid geschreven beschouwingen in briefvorm, waarbij uiteindelijk telkens vanuit een verrassende invalshoek onderzocht wordt wat kunst, schoonheid en verbeelding zijn, en wat zij teweeg kunnen brengen.
