Noodweer, de nieuwe roman van Marijke Schermer kreeg al een heel fraaie bespreking in De Limburger:
‘Wat opvalt aan Noodweer van toneel- en romanschrijfster Marijke Schermer (1976) is de stijl. Deze voorbeeldige vertelling over liegen en verzwijgen valt nergens in de makkelijke ironie- of cynismemodus die veel Nederlandse boeken kenmerkt. In een standvastig kordaat en volwassen stijlregister schrijft Schermer over een 40-jarige vrouw die bang is haar man te verliezen en haar hele leven op de kop gezet te krijgen, als ze hem gaat vertellen wat ze vroeger heeft meegemaakt. Ze heeft het hem niet verteld toen ze hem leerde kennen – hoewel het niet misselijk is wat haar is aangedaan – dus als ze dat nu wel doet, juist nu ze zich hebben teruggetrokken in een rustig dorpje, gaat het mis, vreest ze.
Schermer laat overal dat leugen- of verzwijgenmotief opduiken – zelfs in de zegswijze dat ‘statistiek de ergste leugen is’ – zonder dat het je als lezer hinderlijk voor de voeten loopt. Echt voortreffelijk gedaan. Een verrassing.’
