424

J.J. Voskuil (1926-2008) liet een groot, aansprekend en veelbesproken oeuvre na. In dit nummer kijken auteurs, vrienden, bekenden en collega’s terug op dit oeuvre en op de schrijver ervan.

‘Karel (uit de verte, gedempt): Ik zoek een haak! (Na enig gerommel komt hij de kamer weer in met een elektrische boor en een haak).

Klaartje (laat het touw weer vallen, loopt op hem toe en pakt de boor vast): Doe niet zo krankzinnig asjeblieft! Beheers je een beetje!’ Nieuw werk van J.J. Voskuil, het toneelstuk Mensenkinderen volledig afgedrukt in deze Tirade.

‘Op donderdagmorgen 28 februari van dit jaar aten we gembergebakjes van Taartman. Han dronk anijsmelk, Lousje koffie, ik rooibosthee. Dibbes lag uitgestrekt op de mat.’ Detlev van Heest beschrijft een conversatie ten huize van de Voskuils.
Jaap Blansjaar, Jelle Folkeringa, Gemma Nefkens, Wouter van Oorschot, Benjamin del Canho en Rob Fassaert beschrijven Voskuil van zeer nabij.
‘Ik begin steeds meer op Maarten Koning te lijken’ aldus Gerbrand Bakker op zijn weblog.

Arjan Peters en J.J. Voskuil ontmoetten elkaar enkele keren voor interviews: ‘Nu is mijn vraag of u vlees eet, of vis.’
Dirk Schümer: ‘Als Amerikaner wäre Voskuil gewiss für den Nobelpreis vorgeschlagen worden, aber als Amerikaner hätte er dieses abgründige, erschütternde und zugleich urkomische Opus magnum aus der Welt der Geisteswissenschaften eben auch nicht schreiben können.’

Anton de Goede tekende Voskuils verhaal op over de film die er nooit kwam, terwijl Jeroen van Kan Frans Weisz ondervroeg over de verfilming van Bij nader inzien.

‘Dat vraagt om rekenschap.’ Frida Vogels in correspondentie over Het Bureau.

Lees hier de column van Frits Abrahams in NRC Handelsblad over dit nummer.

‘Iets van Voskuils zieleroerselen wordt aangestipt, maar het mysterie van zijn oeuvre blijft intact, in deze Tirade die Voskuils alter ego Maarten Koning vast als “mieters” had bestempeld,’ aldus Gijsbert Kamer in de Volkskrant.

En Sebastiaan Kort schrijft in NRC Next: ‘Verplichte kost bijna, deze Tirade.’

Dirk Leyman in De Morgen: ‘Het magazine opent met het nooit eerder gepubliceerde toneelstuk Mensenkinderen, waarin de Voskuiltoon omnipresent is. Maar misschien het mooist zijn alle samengebrachte herinneringen over de minzame maar beheerste man.’