Catwalk

Catwalk is een bijna on-Nederlandse ‘sitcom’, vol laconieke personages die vrolijk maar ontgoocheld door het leven gaan. Hooijer tekent hun ten voeten uit als wat ze zijn, zoals de mens meestal gedwongen is te zijn: in teleurstelling terneerzittend, dan vrolijk opstaand omdat de bel gaat – het leven gaat door.

In Catwalk is een ruim 70-jarige vrouw buiten medeweten van haar man vermogend geworden door aandelenspeculatie. Haar naaister ontwikkelt zich tot succesvol mode-ontwerpster van ‘Maison Wiljehem’ (een journalistieke verbastering van ‘William’). Een buurvrouw ‘werkt in de erotiek’ en probeert zich te ontworstelen aan haar pooier, die op zijn beurt wegens een vermoeden van oplichting geschaduwd wordt door een privédetective. En de detective is een deerniswekkende weduwnaar die graag geil zou worden op een nieuwe vrouw als hij zijn gestorven geliefde maar kon vergeten. Catwalk is een ‘uitvouwbare’ roman over gestorven echtgenoten, een stikwarme zomer in Nederland, modeshows, erfenissen, richtmicrofoons en seks op leeftijd.

‘Hooijer slaagt erin te verrassen, te ontroeren en te doen lachen.’ – juryrapport van de Libris Literatuur Prijs

Fragment:

De avond is nog niet voorbij. Nu moet Fons vrolijk doen tot het tijd is om op te stappen. Ze lachen elkaar toe en klinken. Gelukkig gaan ze niet roddelen. (Alleen even over Marc en Eva. Omdat je namelijk op je vingers kon natellen dat die jongen zou trouwen met de keus van zijn moeder.) Het vreemde is dat Mieneke de avond goed noemt omdat ze ‘alles nog kan’. Jezus wat heeft hij daaraan. Hij heeft haar leren kennen als een zwakke vrouw onder een airco. Wat kan het hem schelen dat ze alles nog kan. Bij het afscheid kussen ze elkaar eerst correct. Maar dan drukt Fons zijn gastvrouw vast tegen zich aan.
‘Dus we hebben een fascinatie? Dus we houden niet genoeg van elkaar?’
‘Ja Fons, we staan machteloos. Cheerio.’
Als Fons thuis zit en bijna voor de televisie in slaap valt, bedenkt hij dat hij zijn prooi onderschat heeft.