De letterpiloot

Met De letterpiloot (1994) overschrijdt Willem Jan Otten de grenzen tussen essay en proza, autobiografie en fictie. Het boek laat zich lezen als een intieme kroniek van een decennium.

Een schrijver wordt vader, blijft verwikkeld in zijn erotische tegenspraken, bezoekt voor het eerst Berlijn waar de muur nog onwrikbaar overeind staat, legt rekenschap af van zijn voyeurisme tijdens de Golfoorlog, onderzoekt zijn literaire leermeesters, ontdekt Arthur van Schendel, bepaalt zijn houding jegens Mulisch, Kousbroek en Buñuel, graaft naar de gronden van zijn jaloezie, bedenkt een wereld waar niet alleen het geboorte-uur bekend is, maar ook de sterfdatum. En tracht te komen tot een levenshouding die ook een stijl moet zijn: het essay is voor Otten de ruimte waar een schrijver zich meet met wat hem omringt en waar hij om te beginnen zichzelf niet kan verschonen van dat wat hem tegenstaat.

Otten ontving voor deze bundel de Busken Huet-prijs.

‘Willem Jan Otten is de Totale Essayist’ – Robert Anker, Het Parool –