Een man van horen zeggen; Een sneeuw

Zelden zal een schrijver zijn eerste roman geopend hebben met een wonderlijker zin: ‘Morgen zou ik vijfenzestig zijn geworden.’ Aan het woord is de onvergetelijke pianist Legrand. Hij legt rekenschap af van zijn leven, zijn kunstenaarschap, zijn zelfmoord.
Een man van horen zeggen (1984) is geschreven nadat Willem Jan Otten zelf vader werd. Hij pakt op zijn lichte, vindingrijke wijze grote kwesties aan: de afwezige vadergestalte, het gemankeerde gezin, de zoon die hoe dan ook de rite de passage naar het ouderschap moet doormaken. De roman vormt een tweeluik met het veel gespeelde toneelstuk Een sneeuw (1983). Ook in dit familiedrama moet een zoon vader zien te worden, terwijl de oudere generatie met een onverdraaglijk verleden worstelt.
Twee ontroerende, klassieke debuten in één herdruk, twee beloftes van een ongebruikelijk veelzijdig oeuvre dat altijd is blijven geloven in verandering en groei.