Kafka op Norderney

Kafka greep iedere gelegenheid aan om Praag te ontvluchten. Hij voelde zich daar beklemd en hij hield van reizen. ‘De meeslepende kracht voelen van de trein,’ schrijft hij in zijn dagboek, ‘reiziger worden, de pet uit de koffer halen, een lieveling van de vrouwen worden, de voortdurende aantrekkingskracht van de raampjes ondergaan.’

Na het behalen van het gymnasiumdiploma mocht hij als beloning zijn vakantie doorbrengen op het Duitse Waddeneiland Norderney. Jaren later, op zijn sterfbed, noemde hij Norderney als een van de plekken waar hij gelukkig is geweest.
Ook zijn verblijf van vijf dagen in Venetië, najaar 1913, krijgt een plaats in dat rijtje. Merkwaardig, want we weten van dat verblijf alleen dat hij diep ongelukkig aankwam en een relatie per brief verbrak. Wat maakte die dagen zo bijzonder?
Zeven jaar later reisde Kafka, bij wie inmiddels tuberculose was vastgesteld, naar Merano in de oostelijke Alpen. Daar begon hij een correspondentie met de mooie Tsjechische vertaalster Milena Jesenská.

In Kafka op Norderney roept Sipko Melissen in drie essays een beeld op van Kafka als jongeman (Norderney), als gekwelde minnaar (Venetië) en als de verliefde briefschrijver (Merano).

In de romans van Melissen zaten altijd al essayachtige elementen. Deze eerste essaybundel van zijn hand is dan ook een logische stap. Zijn essays zijn, net als zijn romans, een mengeling van fictie en essayistiek, en lezen daardoor als verhalen.