Namens de ander

Namens de ander (2009), de tweede bundel van Ester Naomi Perquin na Servetten halfstok (2007), geeft blijk van een snel ontwikkeld talent. Waar de eerste bundel in soms nog vormvaste gedichten langs de lijnen loopt van wat ‘verstaanbare poëzie’ heet, tast Perquin in Namens de ander ingrijpender de mogelijkheden en de rekbaarheid van haar taal af. Met humor en evenzogoed met veel empathie begeeft de dichter zich door binnen- en buitenwereld, langs angst en rommelend onbehagen. Poëzie die de lezer een schittering in het oog geeft, kracht in de benen, een sterke behoefte tegelijkertijd de grondkracht van deze gedichten te ervaren en er scherpziend naast te gaan staan.

OP WACHT

‘s Nachts hoort de vrouw van de oude cipier
de grendels verschuiven en slaapt ze niet meer.

Een man blijft een plek langer trouw dan hij weet,
cellen raken tot in zijn diepste ademhalen nagebouwd
en nu hij vlak bij haar ligt hoort ze hoe er in zijn hoofd
gevangen mannen rondjes lopen.

Ze beluistert de gejaagde gesprekken: breekvak,
muitnek, bloedschuld en schaduwbuit.
Ze houdt haar ogen open – soms

klimt er één over de muur en glijdt
tussen de lakens door zijn schedel uit.