Verzameld werk 4

Ruim tien jaar na zijn dood is P.C. Hooftprijswinnaar Karel van het Reve (1921–1999) nog altijd een van de meest geciteerde Nederlandse essayisten. Maar zijn imposante oeuvre is, tot verdriet van talloze liefhebbers, nauwelijks meer leverbaar. Hoogste tijd dus voor een uitgave van zijn Verzameld werk, begroot op zeven delen dundruk, echt gebonden met stofomslag en leeslint, die relatief kort op elkaar zullen verschijnen. De eerste vier delen zijn intussen verschenen, de delen 5, 6 en 7 verschijnen in 2010 en 2011. Alle delen worden chronologisch geordend en geannoteerd en bevatten een register. Zij openen steeds met alle boekuitgaven, daarna volgt veel onbekend werk uit dezelfde periode. Er is een ruime keuze gemaakt uit de artikelen die Karel van het Reve nooit gebundeld heeft, en uit zijn ongepubliceerde manuscripten en typoscripten. Het Verzameld werk zal aldus voor ongeveer een derde deel uit niet-gebundeld en niet eerder gepubliceerd werk bestaan: een must voor de vele Karel-liefhebbers. De redactie van het Verzameld werk bestaat uit de neerlandici en publicisten Lieneke Frerichs (hoofdredacteur), Elma Drayer en Nop Maas.

Deel 4 omvat de jaren 1973-1979. Het bevat de boeken Uren met Henk broekhuis en Een dag uit het leven van de reuzenkoeskoes en maar liefst 600 bladzijden niet eerder gebundelde artikelen die Van het Reve in deze productieve periode schreef. Deze stukken zullen voor veel lezers dan ook een verrassing zijn onbekend zijn. Bijzonder zijn de tv-recensies, die Van hetReve tussen 1971 en 1976 wekelijks in NRC Handelsblad publiceerde onder het pseudoniem Henk Broekhuis. Lang is onduidelijk gebleven wie achter deze naam schuilging, mede dankzij de mystificerende activiteiten van Van het Reve zelf.

In zeer levendig geschreven ‘columns’ figureren uiteenlopende figuren als Joop den Uyl, Pippi Langkous, Wim Kan, bisschop Gijsen en ‘de kritische leraar’. De twee stukjes over het bezoek van Henk Broekhuis en zijn vrouw aan zijn broer Gerard Reve in Frankrijk veroorzaakten een brouille tussen beiden. Boeiend zijn ook de nooit gebundelde boekrecensies uit deze jaren. Aangrijpend is de inleiding bij het Dagboek van zijn in de oorlog omgekomen vriend David Koker. En dat Karel van het Reve een meester was in het genre van de necrologie blijkt uit zijn stukken over Jacques Presser en over Andrej Amalrik (‘De onhandelbaarste man die ik ooit heb ontmoet’).