Met een korte roffel werd Pastorale van Stephan Enter verkozen tot Boek van de Maand november in De Wereld Draait Door. Het boekenpanel keek al lang uit naar dit boek, volgens Grietje Braaksma: ‘Kan Stephan Enter zich overtreffen? Ja dat kan-ie. (…) De zinnen zijn gebeeldhouwd en de metaforen zijn werkelijk om te smullen. Dit is een pareltje. (…) Het predicaat klassiek gaat hier toch echt wel voor op. (…) Mensen, ren nou even naar de boekhandel en koop dat boek!’
Pastorale had al een aantal prachtige besprekingen gekregen. In De Groene Amsterdammer schreef Femke Essink: ‘Het knappe aan Pastorale is dat het een politieke stelling inneemt en tegelijk de complexiteit intact laat, door twee sensitieve vertelstemmen nauwgezet hun denkbewegingen te laten volgen.’
Arjan Peters schreef in de Volkskrant: ‘De zesde roman die Enter in zijn 20-jarige carrière schreef, is even hecht en klassiek als de voorgangers, waarvan de vriendenreünie-roman Grip (2011) het voorlopige hoogtepunt was. Zoals altijd is hij ijzersterk en beheerst in zijn ontledingen van het gemoed van jongelingen, en in zijn sfeerbeschrijvingen. Maar in Pastorale is de greep groter dan voorheen, de auteur waagt meer.’
Thomas de Veen in NRC Handelsblad: ‘ Die plot levert een ontknoping op die even tragisch als geloofwaardig is. En je zíét wel degelijk de plotconstructie, maar kunstmatig of voorspelbaar wordt dat nauwelijks: omdat de personages zo ontzettend menselijk blijven. In die zin is Pastorale ook de gehoopte stap in het oeuvre van Enter, na het sterk geconstrueerde en beklemmende Grip (2011) en daarna het wat lossere Compassie (2017). Nu schreef Enter een voltreffer dankzij zijn grip én zijn compassie. En over deze personages wil ik nog wel een boek lezen.’
