Op advies van vriend Jan van Mersbergen (inderdaad, hij had een cameo als carnavalsdorp in Rob van Essens De goede zoon) las ik voor het eerst non-fictie: H is for Hawk van Helen Macdonald.
Na het overlijden van haar ouder kan Helen (een jaar of 40) niks met het vadervormig gat in haar leven. Ze heeft altijd met valken gejaagd en neemt het nu op zich een goshavik te trainen.
Goshaviken zijn de moeilijkst denkbare vogels. Ongezeglijke beesten, gevaarlijk ook. Indrukwekkend en ontembaar. Macdonalds beschrijvingen hebben een ongelooflijke visuele helderheid. De dood heeft haar beroofd – ze mijmert over de herkomst van het woord bereavement (rouw) – en hier op haar hand zit een wezen dat leeft met een kracht die fascineert en bevreemdt.
Een van Helens interesses (ze is historica) is de schrijver T.H. White (1906-1964), bekend van The One and Future King. White was een meester in het zich aanpassen. Een mishandeld kind, dat eenmaal volwassen geloofde dat het zichzelf moest onderdrukken en miskennen om te worden geaccepteerd.
Ook hij probeerde een goshavik te temmen, en ook voor hem was dat een vorm van vlucht. Als verhaallijn zou ik dit deel van het boek snel overbodig vinden, maar in Macdonalds handen is elk woord van levensbelang.
Rouw lost niet op, het is een gewicht dat af blijft nemen zonder ooit te verdwijnen.
Hoe Macdonald de lijnen verweeft, haar taal en beelden. Die geweldige dosering, en toch: dit boek lijkt in één adem geschreven. Alsof je bij haar in de kamer zit, met haar gedachten om je heen.
________________________________________________
Gilles van der Loo (Breda, 1973) is schrijver en recensent. Hij was redacteur van Tirade en zijn fictie verscheen online en in diverse bladen. Bij Van Oorschot publiceerde hij de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de romans Het laatste kind en Het jasje van Luis Martín.
