2.

We zijn heel stil terwijl ik haast voor het eerst een gedicht schrijf

waarin ik niet begin met enkel ‘ik’ – in het gedicht is plaats voor

iemand anders. Hij is stil. Dan zegt hij dat onze lieve heer

vreemde kostgangers heeft en begrijp ik dit maar al te goed.

De stad, bijvoorbeeld, is kind aan huis bij mij, staat 

iedere ochtend voor mijn deur. De keuken van de heer

krijgt het nog druk vandaag, geeft schone borden aan de obers mee.

En ook de taal is vreemd wreed, zegt dingen als: wanneer je je

alleen voelt, kun je wachten tot je een ons weegt.

Uit: Lieke Marsman, Wat ik mijzelf voorhoud

Er bestaan vele redenen waardoor je niet stil

kunt blijven liggen, =s nachts. Als je steeds

moet hoesten, bijvoorbeeld, zal je lichaam

op en neer schokken alsof je op een rijkoets ligt en

als je erg ziek bent, een lijkwagen. Of het is zo

dat je niet weet waar je moet kijken, omdat alles

voor je ogen zo rood is. Je ogen zijn zo rood, omdat

iemand heeft gezegd dat je ogen zo blauw zijn en

dat heeft je geraakt. Het fijne aan geraakt worden

is dat het niet lang hoeft te duren om lang

te blijven duren en het vreemde aan geraakt zijn

is dat het nagalmt en nastampt en toch ben je

er stil van. Het mooie aan het woord stil is dat het

iets zegt over geluid en beweging en het bijzondere

aan geluid is dat het bestaat uit beweging. Het fijne

aan beweging is dat het zo ingetogen is, je kunt

heel zacht je huid laten voelen dat iemand anders

je huid voelt. Tegelijkertijd is het fijne aan beweging

juist dat het uitbundig is, je kunt heel hardnekkig

een dansend monster in je voeten hebben zitten, dat

je hakken de hele avond de grond in wil stampen. 

Maar het vreemde aan een hele avond is dat je soms

niet weet welke vorm van beweging je het liefst

lang laat duren. Gelukkig is het goede aan iets lang

laten duren dat alles op den duur weer terug stil valt. 

En wat ik het allermooiste aan het woord stil vind,

is dat je er in het Engels een l aan kunt plakken,

waardoor we elkaar kunnen vragen, waarom we

nog steeds niet gaan slapen.

Uit: Lieke Marsman, Wat ik mijzelf graag voorhoud

1

Dit is onze slaapkamer. Al sliepen er veel mensen voor ons,
al sliepen er veel mensen met ons – onze slaapkamer.
Een ruimte is van wie er vannacht het vaakst heeft geademd.
Iemand zegt: toen mijn vader stierf, was het huis voor altijd
van hem. Wij erfden het, maar hij had er het vaakst niet geademd.
Zijn huis. Hier kan mijn theorie niet tegenop. Stel je voor,
je hebt je mooiste jurk aangetrokken, je hebt eindelijk opgezocht
hoe je Dvorák uit moet spreken, op de radio klinkt Jens Lekman’s
Farewell Song to Rocky Dennis en het huis zal de hele dag
niet het jouwe zijn.

Uit: Lieke Marsman. Wat ik mijzelf graag voorhoud