Mijn vriendin zei gisteren dat ze het liedje Iemand Dood van Torre Florim en Roos Rebergen wel op haar begrafenis zou willen horen. Op zondag denkt zij altijd aan begrafenissen.
Buiten regende het onafgebroken. Ze legde de cd in de speler en draaide het volume omhoog.

“Het is al vaker gebeurd /iemand dood/ iemand dood.”

Het liedje is gebaseerd op een tekst van iemand met een verstandelijke beperking. Torre Florim (De Staat) en Roos Rebergen (Roosbeef) hebben er muziek bij gemaakt.

U kunt het hier beluisteren. = 01 Iemand dood

Vandaag komen er vrienden uit Parijs. In eerste instantie was het de bedoeling dat we voor een weekend van huis zouden ruilen. Dat ging op het laatste moment niet door omdat ik het veel te druk had.
‘Als je niet meer zomaar naar Parijs kunt dan doe je iets niet goed,’ zei mijn vader.

Vorig jaar woonde ik een paar maanden bij een vriendin in huis omdat ik zelf geen huis had. Ze zei dat ze het gezellig vond en ik geloofde haar. Die vriendin werkte destijds op de eerste hulp, meestal had ze nachtdienst. Als ze terugkwam van haar werk dan maakte zij mij wakker om een verhaal te vertellen.

Praktisch al die ziekenhuisverhalen gingen over seks. Er kwam bijvoorbeeld minstens één keer in de week een man met een tennisbal in zijn kont naar de polikliniek. Hij wilde nooit zeggen wat de toedracht van het “ongeluk” was. Hij wees alleen aan waar het pijn deed.
In het begin werden er nog röntgenfoto’s gemaakt om te kijken wat er aan de hand was, maar als de uitkomst steeds een tennisbal is, laat je die röntgenstraling al snel achterwege.
Dus trok die vriendin bij wie ik in huis woonde netjes een lange witte rubberen handschoen aan en verwijderde de bal uit de anus van de man. Dat ging natuurlijk moeilijker dan hoe ik dat hier nu schets, dat ging diep, met klemmen en tangen en zo, anders had die man de tennisbal zelf wel uit zijn kont kunnen trekken. Na afloop kreeg hij de bal in een plastic zakje mee terug naar huis zoals anderen een niersteentje meekrijgen.

Ik vroeg me af of de man die verwijderde tennisballen spaarde. Ik vroeg me af of hij die tennisbal naar binnen schoof voor een bepaald seksueel genot of dat hij iets aan zichzelf wilde bewijzen. En of bepaald seksueel genot en jezelf iets bewijzen niet één en hetzelfde ding is. Ook vroeg ik me af of hij met de ballen die hij mee naar huis kreeg zou gaan tennissen. Misschien was hij bijgelovig, dat hij alleen wedstrijden kon winnen met een bal die in zijn kont had gezeten.

Die vriendin van me hoefde niet te proberen om met vragen aan te komen. De man kwam gewoon langs met een tennisbal in zijn reet alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En volgens die vriendin bij wie ik in huis woonde was dat het ook.
‘Ik zie veel ergere dingen,’ zei ze. Waarover misschien later meer.

Geheel tegen de adviezen van Annie M.G. Schmidt in (die in een interview zei dat ze liever niet met schrijvers omging omdat het valse secreten zijn) had ik schrijfster F. uitgenodigd om, geheel tegen de adviezen van mijn moeder in, pannenkoeken te komen eten.

Mijn moeder zegt dat pannenkoeken geen volwaardige maaltijd zijn. Daar ben ik het niet mee eens, ik vind dat alles waar je (1) geitenkaas of (2) hagelslag overheen kan gooien sowieso een volwaardige maaltijd is.

Ik had mijn kamer opgeruimd en het raam opengezet. Het gehele meubilair zat inmiddels onder de poedersuiker maar dat was wel gezellig en het rook ook nog lekker én het zorgde ervoor dat ik het raam weer dicht kon doen, zodat de straatgeluiden en de kou opnieuw buitengesloten zouden worden.

Ik was aan tafel gaan zitten, spelend met de stroop die ik langzaam heen en weer door de fles liet lopen. Ik dacht: ‘Precies zo voel ik me,’ en toen zag ik de plant. Hij stond in de hoek bovenop mijn platenspeler. Hij was dood, hartstikke dood. Je hoefde geen plantenliefhebber te zijn om dat te zien, dode dingen herken je meteen.

Schrijfster F. had mij diezelfde kamerplant voor mijn verjaardag gegeven, (in oktober) omdat het haar was opgevallen dat ik helemaal geen planten in huis had. Sinds ik wél een plant in huis had was het mij eerlijk gezegd zelf niet opgevallen dat de plant er was en praktisch gezien was hij ook al van mij heengegaan natuurlijk.

Ik wilde F. niet meteen bij binnenkomst al voor het hoofd stoten met die plant, ze zou denken dat ik een vals secreet ben, misschien had ze daar niet eens een dood cadeau voor nodig. Van de andere kant kon ik die plant ook niet ineens zomaar wegdoen nu, ze zou onmiddellijk zien dat de plant ontbrak. Als ze al gezien had dat er een plant ontbrak voordat er überhaupt een plant was, dan zou het nu het eerste zijn dat ze zag. Bovendien: F. is een schrijfster en schrijvers kijken over het algemeen erg goed. (?)

Er zat niets anders op: ik liet de plant dood in de hoek staan, met een schaar knipte ik de verrotte bladeren weg. Dat deed de aanblik van die plant min of meer geweld aan, al die halve bladeren.

Toen F. binnenkwam zei ze: ‘Wat ruikt het hier lekker.”Ja,’ zei ik zenuwachtig. Om alle ongemak voor te zijn zei ik: ‘Die plant die ik van je gekregen heb is dood.’ Daar leek F. niet echt van onder de indruk. Ze zei: ‘O?’ wat ik als een aanmoediging zag. (Leg maar eens uit hoe dat kan dan.) Ik zei iets over een pot en een bord en bijna nooit thuis en lekkend water en dat experiment met melk en de platenspeler en honden die bladeren opeten.’Oké,’ zei ze weer, terwijl ik een pannenkoek op haar bord gooide en dacht: ‘Een pannenkoek is inderdaad een toetje.’

‘Er bestaan ook planten die je geen water hoeft te geven,’ zei F. ‘Ik neem er wel een keer één voor je mee.’ 
Ik verslikte me in een rozijn. Straks stond er een vetplant op mijn platenspeler om me eraan te herinneren dat ik voor niets of niemand kon zorgen. Misschien werd het tijd dat ik een aantal adviezen op zou gaan volgen.

Original Title: Happy Ending

Where: The Regency Hotel, on Park Avenue and 61st Street

Why: It doesn’t usually happen for me this way, but I had an experience and it prompted me to begin a story. As experiences go, this one was brief: on Christmas Eve, my husband, kids and I were having cheeseburgers with my mom and stepfather at the bar of the Regency hotel (a kind of tradition with us). Washing my hands in the bathroom, I noticed a fat green wallet inside a wide-open bag beside the sink. I had a thought along the lines of: She’s lucky it’s me, seeing this wallet, and not a different kind of person. Which led to the question: What kind of person? Who is the woman who would look down while washing her hands, see a wallet, and take it? That question stayed with me. Although I wasn’t intending to work on stories — in fact, I was trying to begin a novel set in the Brooklyn Navy Yard during World War II — I sat down with that wallet in my head and a pen in my hand, to see what might happen.

En wat er toen gebeurde was dat Jennifer Egan een prachtig boek schreef. Een reeks korte verhalen die samen een roman vormen. De bovenstaande tekst is afkomstig van de website van de Amerikaanse schrijfster. De site is leuk om te bekijken omdat je kan zien hoe Egan te werk is gegaan bij het schrijven van haar boek, hoe ze bij haar personages terecht is gekomen, hoe ze een kort verhaal schreef dat uitgroeide tot een zeer geslaagde, originele en eigentijdse roman met de titel: A Visit From The Goon Squad.

Tot voor kort had ik nog nooit van Jennifer Egan gehoord, tot ik een paar weken geleden een uitstekende recensie in de Groene Amsterdammer las, geschreven door Herman Stevens.  
Stevens wist zo bevlogen over A Visit From The Goon Squad te schrijven, zo oprecht had ik al sinds lange tijd geen recensie gelezen: ééntje die je naar de winkel deed rennen en velen met mij want in geen enkele zichzelf respecterende boekhandel in Amsterdam was het boek meer te vinden.

Mijn vriendin kocht het op bol.com

A Visit From the Goon Squad is een fantastische mozaïekvertelling waarin elk personage overtuigt en waarin een even afschrikwekkend als ontroerend beeld van de tijdsgeest geschetst wordt.
Dat vonden ze in Amerika ook, het boek werd lovend ontvangen, is daar een bestseller en stond in allerlei toplijsten van o.a. The New York Times, Washington Post en Times Magazine.
Herman Stevens schreef in de Groene dat Egans boek in Nederland is “ondergesneeuwd” door het succes van Jonathan Franzen’s Freedom, een boek dat eveneens de tijdsgeest heeft proberen te vangen.

Over de tijdsgeest gesproken: ik ga het niet over ondergesneeuwde auteurs hebben en al helemaal niet over de Nederlandse (markt)positie van vrouwen in de literatuur, maar A Visit From The Goon Squad verdient een groot lezerspubliek in Nederland. Mocht ik u niet hebben weten te overtuigen: lees hier de recensie van Stevens, hij is een verkoper.

Ik had veel haast omdat ik een trein moest halen, tenminste dat dacht ik. Sommige mensen hebben altijd haast als ze weten dat er op ze gewacht wordt, vandaar dat ik er voor zorg dat er nooit op mij gewacht wordt. Ik ben liever zelf degene die wacht.

Natuurlijk was ik veel te vroeg op het station. Natuurlijk was ik mijn boek vergeten. Ik bedoel: A Visit From The Goon Squad van Jennifer Egan, (waarover morgen meer) die ik in de trein mooi uit had kunnen lezen.

Om toch wat te lezen te hebben wilde ik snel een boek kopen bij de AKO, helaas lagen er daar maar vijf goede boeken, waaronder twee boeken van Hans Keilson: Komedie in Mineur en In de Ban van de Tegenstander. Bij dat laatste boek heb ik voor het eerst echt moeten huilen om de Tweede Wereldoorlog. Het is steengoed, maar dat weet iedereen dan ook al heel heel lang, gelukkig.
De vijf boeken die naar mijn smaak waren had ik thuis allemaal al, dus zat ik een paar minuten later in de trein tegenover een oude zwarte vrouw en bestudeerde haar gezicht tot de trein in beweging kwam en Amsterdam achter zich liet.

Ik moest voorlezen in Delft, vandaar dat ik een stapeltje van mijn eigen verhalenbundels in mijn tas gedaan had, voor de eventuele verkoop. In mijn geval maken twee verkochten exemplaren toch echt een verschil.
Ik haalde het voorleesexemplaar van mijn boek tevoorschijn, liet de bundel in mijn tas liggen zodat niemand de kaft kon zien en bladerde erin. Toen begon ik te lezen. Het was de eerste keer dat ik mijn eigen boek helemaal teruglas. Het voelde niet alsof die woorden van mij waren. Ik schaamde me voor mezelf.

Ergens tussen Schiphol en Haarlem keek ik naar buiten. De trein raasde langs een muur vol ledlampjes. De lampjes die uitgeschakeld waren vormden een woord. Ik las: GLADJAKKER.

In Delft aangekomen was ik doodmoe en het voorlezen moest nog beginnen. Het ging gelukkig allemaal goed, er was een aandachtig publiek daar in Delft.
Na afloop vroeg een vrouw met een kortgeknipt kapsel: ‘Heb jij dat wel zelf geschreven?’
Het publiek lachte, maar die vrouw stelde een hele goede vraag.

In vrijwel alle Nederlandse kranten werd de film Black Swan positief besproken. Hij kreeg bij beoordeling vier of vijf sterren toebedeeld.
Vijf sterren, dat betekent: een meesterwerk.

Weet iemand nog wat een meesterwerk betekent?

Zaterdag ging ik naar een feestje met het thema: ‘Superhelden.’
Een paar grapjassen kwamen als zichzelf, de andere feestgangers  hadden zwaarden, klappertjespistolen en camouflagepakken in, om en aan hun lijf.
Superhelden zijn schijnbaar mensen die veel geweld gebruiken.

Mijn vriendin wilde graag dat ik als Popeye the Sailorman zou gaan. Daar kregen we een kleine ruzie over, bovendien is Popeye the Sailorman niet per definitie een superheld, lijkt mij. Hij moet eerst spinazie eten voordat hij superkrachten krijgt.
Ik ga u niet vertellen hoe ik er die avond uitzag, maar ik had misschien toch beter als Popeye kunnen gaan: The Sailorman was er tenminste altijd voor het meisje van wie hij hield.

Halverwege de avond was ik behoorlijk neerslachtig en het is nog goed knap dat ik me überhaupt tot halverwege de avond staande heb weten te houden al zeg ik het zelf. (Can’t stand it no more)
Iemand schoot met pijl en boog een Pudding Tarzan in zijn rug, twee Zorro’s hadden elkaar gevonden, een jongen die verkleed was als zijn opa fluisterde citaten van James Joyce in mijn oor, steeds zei hij: ‘in het Engels is het beter, in het Engels is het beter.’ Ik zag hoe een soort Brutus pogingen deed om mijn meisje af te pakken, zelf dronk ik laf bier uit een 0.5 literblik en dacht aan het liedje ‘superhero,’ van Ani Difranco.

i used to be a superhero
no one could touch me
not even myself
you are like a phone booth
i somehow stumbled into
and now look at me
i am just like everybody else

Omdat ik al een tijdje niet in mijn eigen huis was geweest, zat mijn brievenbus vol. Het allermooiste dat een mens kan gebeuren is een volle brievenbus, mits je in leven bent.
Ik vond een paar kaarten, een pakket met boeken, acceptgiro’s en brieven waar ik erg om moest lachen.

D. had me zelfgemaakte boekjes opgestuurd, een tuinplan en foto’s van vrienden. De vrienden waren mensen die ik nog nooit gezien had, maar dat maakt niet uit: het waren erg mooie foto’s. Het herinnerde me aan alle momenten die ik gemist had (Kijk wat je gemist hebt!) en die zich toch ergens vast zouden bijten in mijn geheugen, omdat ik de plaatjes had gezien.

In de bundel Tussen Iemand en Niemand schrijft Joseph Brodsky meteen op de eerste pagina: ‘ Ik kan me weinig van mijn leven herinneren en dat weinige is van geringe betekenis.’

Soms ben ik bang dat de dingen die ik me uiteindelijk van mijn leven zou kunnen herinneren de foto’s van anderen zijn. Momenten waar ik zelf niet bij was. Momenten die ik zelf niet was.
Soms vraag ik me af of dat iets uitmaakt. Of iemand dat iets uitmaakt.

Mijn brievenbus zat ook vol met oude kranten en tijdschriften. In de Volkskrant van vrijdag 11 februari las ik een vetgedrukt bericht met de kop: Oplichter Francis Z. is ‘onverbeterlijk.
Het bericht gaat over de oplichter Francis Z. die zich steeds voordoet als iemand anders. Ik vond het een opvallend bericht. Ik bedoel: dat er een bericht wordt gemaakt over iemand die zich anders voordoet dan dat hij is.

Zijn bekendste slachtoffer is de voormalige TMF-veejay Renée Vervoorn. (Bestaat TMF eigenlijk nog wel?)
Z. had haar gezegd dat hij een piloot was, daar was Renée Vervoorn voor gevallen. (wat ook een vorm van oplichterij is, natuurlijk) Enfin, ‘s ochtends vroeg vertrok Z. in zijn pilotenpak naar Schiphol, maar daar bleek hij niet te werken. En hij ging vreemd.
Dat staat letterlijk in het nieuwsbericht: ‘En hij ging vreemd.’

Mooi bericht, toch? Tussen al het wereldnieuws.

Even terug naar de post en de brief die ik kreeg van mijn vriend D.  In die brief schrijft hij: ‘Ik heb de Bibliotheek omgedoopt tot mijn kantoor. Ik kwam op het idee omdat Larry David (Schrijver van o.a. Seinfeld) op de vraag waarom hij nog überhaupt naar een kantoor ging om te werken antwoordde: ‘My mother always told me that you need some place to go when you wake up in the morning.’

Ik was dus een tijdje niet meer in mijn eigen huis geweest. Waar ik in de tussentijd geweest ben is maar van geringe betekenis: mijn brievenbus zat in ieder geval vol met nieuwe herinneringen.

Omdat ik geen televisie heb en soms toch tv wil kijken, bekijk ik af en toe een programma op uitzendinggemist.nl. In dit specifieke geval bekeek ik een uitzending van De Wereld Draait Door van donderdag 10 februari.
O.a. Rinus Ferninandusse (oud hoofdredacteur van Vrij Nederland) zat aan tafel om te praten over de mooiste actrice aller tijden.

Bijna aan het einde van het gesprek vertelde Rinus Ferninandusse (O, wat een naam!) een schitterende anekdote over de actrice Ava Gardner.

Ze gaat op reis naar Tokio, waar ze Amerikaanse soldaten ontmoet die haar meenemen naar een bordeel waar al de prostituees namen hebben van Holywoodsterren.
“Nou,’ zei Ava Gardner. “Dat is te gek. Loop ik hier ook rond?’
‘Ja, hoor, jij loopt hier ook rond.’
‘Dan neem ik vandaag Ava Gardner haar plaats in,’ zei ze.
Er kwamen geen klanten langs bij mevrouw Ava Gardner herself  ( ‘Maar dat is de echte?’ en: ‘Ik durf niet!’ )

Ach ja, oog in oog met de waarheid verliezen we helden.

Tijdens het werken aan mijn tweede boek (dat bijna af is, het grote schuren en schaven is begonnen, zodat de splinters op precies de juiste plek blijven zitten) heb ik zo’n goede band gekregen met één bepaald (mannelijk) personage dat ik alvast begonnen ben aan een ruwe opzet voor een derde boek, waar hij de hoofdrol in zal krijgen. In dat verhaal speelt ook de Amerikaanse schrijver Chuck Palahniuk een rol – u weet wel, van o.a. Fight Club.

Omdat het vandaag Valentijnsdag is (!?) plaats ik met alle liefde een kaart met een citaat van Palahniuk voor u:

In San Fransisco is een winkel speciaal voor piraten (Valencia 826). Als je een piraat bent dan kan je daar je lol niet op. In de winkel is ook een kabinet ingericht met oude bioscoopstoelen. Vanuit die stoelen kijk je niet naar een film, maar naar een aquarium vol met allerlei verschillende soorten vissen. Naast het aquarium hangt een bordje: ‘Please do not judge the fish’.

Mijn broer zegt dat het onmogelijk is dat een bij kan vliegen.
‘Dat is helemaal niet onmogelijk,’ zeg ik.
‘Toch wel,’ zegt hij.
‘Als het onmogelijk is, waarom kunnen ze dan vliegen?’ vraag ik.
‘Dat weet ik ook niet,’ zegt hij. ‘Niemand weet het, maar het is onmogelijk.’
‘Als het onmogelijk zou zijn, dan zou ik graag weten waarom,’ zeg ik.
‘Je moet niet alles willen begrijpen,’ zegt hij.
‘Als je stopt dat te willen dan sterf je uit,’ zeg ik.
‘Je moet ook geen kinderen nemen,’ zegt mijn broer.

*

Ik kan niets over de onmogelijkheid tot vliegen bij bijen vinden. Behalve dat een bij 300x zijn eigen gewicht kan optillen. En dat niemand precies snapt waarom het slecht gaat met de bijenpopulatie. Zelfs Midas Dekkers niet.
Wél stuitte ik op de kunstenares Maartje Korstanje, die zich heeft laat inspireren door de bijensterfte. Van onder andere karton en lijm maakt ze sculpturen, zonder van tevoren te bedenken welke vorm ze moeten krijgen. Daardoor krijgen de sculpturen iets levendigs. Alsof ze ieder moment in beweging kunnen komen. Ook al is dat onmogelijk.

Op dit moment loopt er een tentoonstelling in het Zeeuws Museum in Middelburg en in mei 2011 is  haar werk te zien in Museum de Pont in Tilburg en in het Groninger Museum. Zeer de moeite waard.

‘Harry Mulisch is dood,’ zei Robbert Ammerlaan afgelopen vrijdag op de nieuwjaarsreceptie van uitgeverij de Bezige Bij. Het kwam niet alleen door deze woorden dat er een beheerste  sfeer op ‘het feest’ heerste. De zaal stond vol met jonge schrijvers, maar De Grote Drie, die zijn dood.

Voor ontdekkingen geldt hetzelfde als voor geheimen: je wilt ze voor jezelf houden en doorvertellen op hetzelfde moment.
Je denkt dat je met iets nieuws komt, maar iedereen weet er al van.

Met oud en nieuw was ik op een feestje. Mijn broer (Bas) gooide flessen bier door de kamer omdat hij net de film “New Kids Turbo” in de bioscoop had gezien. Een jongen zat op een barkruk uit het raam te kijken, het uitzicht over het park, papegaaien. Een andere jongen kotste over zijn zwarte lakschoenen. Ik keek naar hem en dacht: dat is iets wat ik had willen doen. Het jaar was nog niet eens écht begonnen maar iedereen was al ziek. Ik stond in de hoek van de kamer met een stuk stokbrood toen de dichter Alfred Schaffer naar me toekwam met een boekje in zijn hand.
‘Hier,’ zei hij. ‘Voor jou. En nog een gelukkig nieuwjaar.’

Het was een bundel van de Zuid-Afrikaanse dichteres: Ronelda S. Kamfer.
(Nu de slapende honden. Vertaling: Alfred Schaffer, Podium)

Vandaag zet ik één gedicht op dit blog om het “geheim” met u te delen. In het Nederlands en in het Zuid-Afrikaans. (Omdat die taal nóg mooier is.)
Daarna doe ik weer gewoon alsof ik de enige ben die de gedichtenbundel kent en lees ik mezelf er ‘s avonds hardop uit voor.

Miss Moedig

Als het regent, stormt het
maar ik ga, als het regent, kapot
niet dat dat iets bijzonders is
ik ben tenslotte
geboren als gevolg van neuken
en geknipt om alles te verneuken
er zitten duivels in mijn drinkwater
van het soort dat uit de hel verbannen is

–

Miss Moedig

As dit reën, storm dit
maar vir my as dit reën, kak ek
nie dat dit iets is nie
ek is after all
gebore as gevolg van fok
en gemaak om op te fok
daar is duiwels in my drinkwater
die soort wat uit die hel verban is

Iedere ochtend staat de hond voor de deur te janken. Dat beest heeft steeds opnieuw zin in de dag. Ook vanmorgen heel vroeg stond hij voor de slaapkamerdeur; gewoon zoals gisteren en zoals de dag daarvoor en de dag daarvoor. Ik stond op uit bed, opende de deur. De hond sprong tegen me aan en hapte in de lucht.

(Er hangt altijd iets in de lucht.)

Ik liep naar de badkamer om te douchen, mijn tanden te poetsen. Op de grond lag een koker homeopathische slaappillen. Van mijn huisgenoot. De koker lag daar dramatisch leeg op de badkamervloer. Iemand had vannacht alle slaappillen opgegeten. Fuck, dacht ik. Er is iemand dood. Misschien.Dus klopte ik aan bij mijn huisgenoot. Ik hoefde geen seconde aan de dood te twijfelen; onmiddellijk klonk haar stem van achter de deur. ‘Één moment,’ riep ze. Ze kwam naar buiten met een rood gezicht. Ze droeg een wit T-shirt. Ik liet haar de koker lege slaappillen zien. ‘De hond,’ zei ze meteen. ‘Dat beest vreet alles op.’

De hond rende ondertussen met de riem in zijn bek rondjes door de kamer. Voor wanneer u het nog niet wist: homeopathische slaapmiddelen werken dus niet. Leest u vlak voor het slapen gaan een verhaal daarentegen: als een blok. Voor het tijdschrift Vice las ik een verhaal voor op MP3. Daar is de hond, heet het. En het is hier te beluisteren. Slaap lekker.

Via Skype hou ik wekelijks contact met een meisje uit Istanbul. Ze lijkt erg veel op een jongen. Sinds vorige week heeft ze een klein sikje. Zelf noemt ze het een baard.
Vanmorgen was ik met haar aan het praten via de computer. Ze liet me via videobeelden de beharing op haar gelaat zien. Omdat ik niet wist wat ik tegen haar moest zeggen lachte ik naar haar.
Ze vertelde me dat er steeds vaker mensen zijn die haar vragen: ‘Ben jij een meisje of een jongen?’
Ze liet een korte stilte vallen. We keken naar elkaar.
‘Wat zeg je dan?’ vroeg ik haar.
‘Ja,’ zei ze.

Toen we op hadden gehangen dacht ik aan de piepjonge modeontwerpster Noortje Zijlstra. Ze is vorig jaar afgestudeerd aan de Willem de Kooning academie met een serie baarden voor vrouwen. Dat viel op.

“I have an obsession for beards… because of this obsession, i always find it very disturbing when a man shaves his beard off completely, down to a babyface. To not have them lost to the world, i’ve decided to collect them. I asked friends and family if i could have their beards when they would shave, so i could immortalize them.

Because woman (in general) can’t grow a beard i want to make beards for them.”

1.

Steeds vaker wordt mij de vraag gesteld waarom ik geen website heb. Of een andere pagina op internet. Het uploaden van teksten, liedjes, foto’s, meningen. Zoiets als dit en dat u dan mijn woorden leest.
Ik zou u graag een mooi, slim en teder antwoord willen geven. Zoals sommige meisjes soms zijn.
Ik zou iets kunnen zeggen over de stilte, verveling, vertraging, de tijd, ambacht.

De waarheid is: ik ben bang.

Het is alsof je met iemand praat. En per ongeluk vertel je meer dan dat je van plan was te vertellen.

2.

Mijn vriendin is lid van Filosofie Magazine. Ik weet dat dit een goede reden is om het uit te maken. Dat weet ze gelukkig zelf ook: ik heb haar al meerdere keren een gesprek horen voeren met een dame van de afdeling abonnementen en klachten. Maar op een één of andere manier komt ze niet meer van het magazine af.
Zoals bij alles waar je niet vanaf komt: je gaat eraan hechten.

Het afgelopen nummer had als thema: online vriendschap. Er stond een stuk in over een columnist van het Amerikaanse Sport Illustrated: Jeff Pearlman. Sinds zijn columns op internet verschijnen krijgt hij veel vaker (anonieme) negatieve reacties.  Hij besloot de identiteit van een aantal anonieme reactors te achterhalen en belde ze op. Geen van hen had het zo bedoeld. Ze zeiden zich zelfs voor hun eigen gedrag te schamen.

Jacqueline Whitmore van Etiquette Expert zegt over de mensen die negatieve reacties op internet plaatsen: “They never think that the person receiving the message might be a real human being.”

3.

Mijn naam is Maartje Wortel. Ik zal de komende tijd teksten plaatsen op dit blog.