Gisteren opende de inschrijving voor aspirantkolonisten van de planeet Mars. De rode planeet, die 70 keer droger is dan de droogste plek op aarde spreekt al eeuwen tot de verbeelding. Toen in de jaren ’70 een spoor van aanwezigheid van zeker stofje werd aangetroffen, gingen in een laboratorium in Amerika de flessen champagne open. Er was mogelijk, ooit, een aanzet tot een stof geweest die leven mogelijk maakte, geweest! Over marsmannetjes hebben we het allang niet meer. Wel weten we inmiddels heel behoorlijke apparatuur op de planeet krijgen, waardoor onze kennis nu snel groeit.
Een team van astronauten wordt nu geselecteerd voor een enkele reis naar Mars. Een enkele reis? Ja een enkele reis. Of zoals Buzz Aldrin zei: ‘The pilgrims on the Mayflower didn’t hang around Plymouth Rock waiting for a ship to take them back.’ Nee, maar Amerika in 1620 moet er aanmerkelijk plezieriger hebben uitgezien dan Mars in 2023.
Na drie weken grijs weer word ik wel eens wanhopig dat ik de blauwe lucht niet zie, met witte wolken. Geen onbekend verschijnsel getuige een juichend liedje als Mister Blue Sky, op een Zwitserse alp geschreven na twee weken slecht weer. Wat voor geestesgesteldheid is er voor nodig je vrijwillig voor waarschijnlijk eeuwig op een kurkdroge planeet te laten zetten, minimaal 60 miljoen kilometer hiervandaan, waar het ‘ s ochtends -140°C graden kan zijn? Wat gebeurt er dan met je als je denkt: ‘boom’? En het zijn geen gevluchte misdadigers die gevraagd worden hoor, het eisenpakket is er naar.
Zou de motivatie van de kandidaten seksueel getint zijn? Of meer Dawkins’ The Selfish Gene indachtig? Je maakt immers kans de aartsvader of -moeder van een Nieuwe Wereld te worden! Je genenpakket is van groot belang voor de plaatselijke toekomst! En in elk geval zal het vanuit het kolonistenproject de bedoeling zijn dat de astronauten met elkaar een hele hoop kindertjes maken. Misschien werkt het beter dan Parship: Starship! (film van Paul Verhoeven, gisteren op tv) Het is een heel oude kolonisatie-impuls: van de onbekende taart krijg je als je de eerste bent wel een heel groot stuk. Bij het denken over de selectie verschijnen wel veemarktachtige taferelen voor het geestesoog: er worden kaken opengeklemd om de kwaliteit van het gebit te beoordelen, er wordt heupomvang gemeten, intelligentie, spierkracht, borstomvang.
Ja natuurlijk, Starship troopers levert het beeldmateriaal dat mij voortdurend voor ogen zweeft. Stoere mannen mooie vrouwen, een licht fascistoïde ondertoon.
Men zoekt stabiele mensen, maar ik denk eerder dat je nabij geestdood moet zijn om dit aan te durven. Afzien van de wereld waarin je leeft, wat is dat anders dan zelfmoord? Mijn inschatting is dat deze kandidaten zich niet realiseren in welke mate hun bestaan gevormd wordt door hun omgeving. Of ze moeten die omgeving zijn gaan haten. Een groot verschil met de pilgrims: nu weet je hoe het er daar uit ziet: niet goed.
Hoe ver zou dit project vooruit denken? Allicht is er bouwmateriaal en voldoende eten voorradig, maar worden er muisjes ingepakt om de eerste geboorte te vieren? Een stukje kunstgras om weemoedig de illusie te koesteren? Cyaankali voor een gezocht levenseinde? Krijgen we de kolonisatie eigenlijk op tv te zien? Mislukte pogingen om dit of dat gebergte te beklimmen twee keer zo hoog als het hoogste hier? Zal een van de astronauten zich tot een Terror Jaapachtige figuur ontpoppen, of allemaal?
Ja, het is bij nader inzien een veelbelovend project. Hier aanmelden.
