De eerste keer dat ik u zag was ik aan het koken. Ik roerde in een saus en keek even door het raam naar buiten. Het was al koud en er kringelde rook uit alle schoorstenen en het was donker. Ik vond het een prettig gezicht. Precies tegenover mijn huis zag ik u aan uw eettafel zitten. Als enige in het rijtje had u al uw lichten aan en kon ik door de spleet tussen mijn twee rolgordijnen naar u kijken. Ik heb het altijd interessant gevonden, huizen zoals die van u; vrijwel leeg en wat er staat van Ikea. De bekende vloerstaande lamp, de retro stoeltjes om uw glazen tafel, de grote stalen klok aan de wand, ik herkende ze allemaal. Sommige huizen zijn bij een bepaald licht net kijkdozen.
Toen liep u naar de keuken en zag ik dat u uw jas nog aan had. Ik dacht: die komt van zijn werk, is even gaan zitten omdat het zo zwaar was en heeft nu honger.
En toen zag ik het ritueel dat u elke dag herhaalt en waar ik tot op de dag van vandaag niets van begrijp: u haalt een pan uit de ijskast, opent de deksel, legt deze op een theedoek op het aanrecht, doet dan een stap achteruit en laat uw armen losjes hangen en begint dan te schreeuwen.
Het is geen verbeelding, echt niet, want ik hoor u. U roept: ‘AHHHHHHHH!’ en kijkt dan snel naar buiten en dan weer naar die pan. Na ongeveer een minuut wast u een bord en een vork af en schept wat eten op. Ik heb nooit kunnen zien wat u eet, waar u naar schreeuwt, het enige wat ik weet is dat u het bord in de magnetron stopt, waar u uw blik strak op gericht houdt en ongeduldig mompelt, soms met uw vlakke hand een ritme tikkend op de keukentafel. Als uw eten warm is eet u staand voor het aanrecht en het duurt meestal niet langer dan twee en een halve minuut (heb de tijd opgenomen). Het bordje legt u dan weer in de gootsteen en iedere dag van de week herhaalt u dit, en ik wil weten waarom. Ik heb het recht dat te weten.
Het doet me denken aan What’s He Building? van Tom Waits:
“…Now what’s that sound from under the door?
He’s pounding nails into a
Hardwood floor… and I
Swear to god I heard someone
Moaning low… and I keep
Seeing the blue light of a
T.V. show… He has a router
And a table saw… and you
Won’t believe what Mr. Sticha saw
There’s poison underneath the sink
Of course… But there’s also
Enough formaldehyde to choke
A horse… What’s he building
In there. What the hell is he
Building in there? I heard he
Has an ex-wife in some place
Called Mayors Income, Tennessee
And he used to have a consulting business in Indonesia…
but what is he building in there?
What the hell is building in there?…”
Middels dit schrijven – met gevaar voor eigen leven – laat ik u weten dat ik u vanaf nu ga volgen. Als de kans zich voordoet zal ik uw post aannemen, uw pakketjes openen. Ook zal ik op elke hoek van de straat staan als u langsfietst, achter in de rij voor de kassa staan, een blik in uw mandje werpen. Later zal ik vermomd aanwezig zijn op uw verjaardagsfeest. U zal in een hoek staan met een glaasje wijn en als u dronken bent zal ik naar de keuken sluipen, op zoek naar die pan en zal ik het eindelijk weten.
Groet,
Anoniem.
