Je hebt van die dagen dat het net lijkt alsof je nooit helemaal wakker wordt, alsof je ogen zelfs ná het douchen nog steeds bedekt lijken onder een wazig slaapvlies waardoor de wereld de hele dag in soft focus bij je binnenkomt. Oogdruppels, wrijven, een paar vlakke petsen tegen de wangen; niets helpt, en pas dan kom je erachter dat je een vetvlek op je bril hebt. De natuur, wijzelf en het lot bedriegen ons waar we bijstaan – het is de taak van de schrijver om dat te doorzien.

Soms speelt mijn empathische inborst me parten en word ik moe van de activiteiten van anderen, derden, zonder daar zelf aan mee te doen. Ik moest even gaan liggen nadat ik een blik had geslagen op de festivalagenda van vriendin S., die vanuit Amsterdam is overgevlogen naar Austin voor South by South West (SXSW). Officieel staat ze geboekt als sterrenkundige om te komen vertellen over de foto die ze van een zwart gat heeft genomen, maar in werkelijkheid is ze hier om binnen zes dagen tweehonderd van haar favoriete bands te zien optreden. Waar ik al bij voorbaat doodop van werd, is dat ze daar speciaal een spreadsheet voor gemaakt heeft, een schematische weergave van de irrationele angst om iets te missen.

Tijdens deze editie van SXSW kan ik niet gewoon Arie from Holland zijn, maar moet ik me voordoen als Sheperd D. of kortweg Shep, een vroegtijdig weer vertrokken collega-sterrenkundige die zijn eigen platina All-Access badge* onder zware druk van S. speciaal voor mij heeft achtergelaten – een royale gunst waar ik absoluut niet op zit te wachten. Op zijn pasfoto valt als eerste op dat de echte Shep ook kalend is, dus afgezien van de rest lijken we sprekend op elkaar. Zolang ik geloofwaardig de suggestie wek dat ik daadwerkelijk bij het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics thuishoor, kom ik met die badge overal binnen en heb ik dus geen enkel excuus meer om niet als een dwaas achter S. aan te draven. Die realisatie is niet alleen afmattend, maar roept ook een defaitistische spierverslapping over me af.

De eerste dagen speel ik mezelf vrij met doordeweekse excuses: werk, afspraken, ik sliep nog; zoals authentieke Austinites SXSW doorgaans vermijden. Maar sinds woensdag heeft S. me toegevoegd aan haar groepsapp Coordination SX:

– Just got to Palm Door it’s not full at all so good sign if you want to see Jambinai. I smell like beer after insane punk show where the singer threw beer all over us – [foto] – That’s the singer upside down – Oh holy crap Mattiel is playing Barracuda before Black Pumas! So it’s Dylan C and then jump around the corner to Barracuda until midnight – Line to Little Woodrow’s all the way to Swan Dive but you can stay for Kolars – Or maybe Honey Lung, Ninth Wave and Gurr at Lazarus – Omg come here at Lucille if you’re close theses guys are amazing, not mellow anymore I guess that was the intro –

Naarmate het weekend nadert stijgt de frequentie tekstberichten tot een gestage livestream aan updates. Ik lees ze niet eens meer. Af en toe open en sluit ik WhatsApp meteen weer om dat zeurende, bijna beschuldigende aantal ontvangen berichten naast het icoontje weg te krijgen. Dan heb ik tenminste nog de illusie dat ik helemaal bij ben.

– Weird Shit at Cheer Up Charlie’s right now, hurry! – text ik in ‘t wilde weg naar de groep terug, maar zoals zo veel tijdens deze editie van SXSW is ook dat gelogen. Stiekem lig ik thuis languit op de bank, kapot van een festival dat ik nauwelijks bezocht heb. De platina All-Access badge ligt maagdelijk en vrijwel onaangeroerd op de salontafel, klaar om teruggestuurd te worden naar de echte Sheperd D. in Massachusetts, die hem weliswaar nog minder heeft gebruikt dan ik, maar ‘m toch graag terug wil als souvenir.

_______________________

* Omdat ze spreker is op SXSW heeft S. net als Shep een gratis pas met ongelimiteerde toegang tot alles, ter waarde van 1300 dollar. Zelf heb ik onder mijn eigen naam alleen een wristband voor sommige onderdelen van het muziekfestival (146 dollar). Wanneer ik Sheps All-Access badge draag – voordat ik ‘m om mijn nek hang – wikkel ik eerst een boerenzakdoek om mijn arm om te voorkomen dat oplettende vrijwilligers zich afvragen waarom die platina professor tegelijkertijd met zo’n derderangs polsbandje rondloopt.

Arjen van Lith (1971) is schrijver en journalist. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van brieven aan zijn kapper en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.