Iedere dinsdagochtend speel ik met een handjevol collega-auteurs trefbal in een gymzaaltje van een basisschool die achter De Wittenkade (Amsterdam-West) ligt en hoe
‘Waarop die Belg zegt: Nein, Sauerkraut.’
‘Hahaha!’
‘Hahaha! Vanwege die frites, snap je? Hahaha.’
‘Hahaha, maar hij – ’
‘Jongens… alsjeblieft… dit gaat toch geen running gag worden? Dit soort grappen vinden de lezers van Tirade echt strontvervelend.’
‘Nou, wij hebben ’t er nog even over gehad met z’n tweeën, maar jij deed vorige week wel of wij jóu onderbraken, maar wat is dat eigenlijk voor autoritaire gang van zaken? Misschien onderbrak jij óns wel? Hè? Mafkees. Zullen we jou nou eens even aftroeven met een fijn Bindervoet & Henkes citaat?’
‘Probeer maar.’
‘Nico, geef dat boek es aan… Nee, dat grote… daar. Hier: Bindervoet & Henkes… Hans Vandenburg en het Geheim van het Succes, op pagina 13 al… Humor en muziek, humor en seks, humor en literatuur, ze schijnen elkaar niet te verdragen. Alles moet ernst uitstralen, diepe diepe ernst. Anders is het niet serieus. En kan het niet serieus worden genomen. Logisch toch? Humor loopt ernstig gevaar flauw gevonden te worden. Terwijl integendeel ernst, en het sentiment dat ervoor doorgaat, op de lachspieren zou moeten werken. En humor – echte humor – altijd gerechtvaardigd wordt door de ernst van de onderliggende situatie. Einde citaat. En nou veel succes met je stukje. We zijn één en al oor.’
‘Ik streep ’t gewoon allemaal door, eikels.’
[Wederom opnieuw. En… actie!]
Iedere dinsdagochtend speel ik met een handjevol collega-auteurs trefbal in een gymzaaltje van een basisschool die achter De Wittenkade (Amsterdam-West) ligt en hoewel het er tijdens de partijtjes meestal ruw en fanatiek aan toegaat, zitten we na afloop altijd gemoedelijk aan campingtafeltjes en schenken elkaar koffie en thee uit thermoskannen en praten uren over ‘het vak’ en ‘de branche’. Afgelopen dinsdag kwamen we opeens te spreken over de boeken van Michael Pollan en over een aantal recente documentaires over voedsel en ecologie en één van mijn collega’s raadde mij toen aan naar More than honey te gaan. Mijn bevindingen:
Film: More than honey (2013).
Genre: natuurdocumentaire (niet bedoeld als eufemisme…).
Regie: Markus Imhoof.
Verhaal/kwestie: gedomesticeerde bijenvolken sterven uit, dat is al jaren aan de gang en de oorzaken daarvoor blijken zich te laten scharen onder deze ‘gemene’ deler: de mens en zijn economische aspiraties. De hoop is gevestigd op de genen van wilde bijen en killer bees en, wat mij betreft, ook een beetje op een correctieve ineenstorting van de beschaving.
Stijl: fraaie natuuropnamen (inclusief honinggetinte filmbeelden in kasten en raten), talking heads (imkers, onderzoekers, handelaren), beelden van bedrijfsbezoeken – dat alles bij elkaar gehouden door een wat gezapige voice-over.
Curieus: een bijenkoningin laat zich tijdens de zogenaamde bruidsvlucht door meerdere mannetjes (darren) bevruchten… bij de ejaculatie verliezen de mannetjes hun onderlijf en vallen dood uit de lucht… Kan dat zomaar? Is de dierenbescherming hiervan op de hoogte? Moeten er geen Blijf Van Mijn Bij Huizen komen? Handen af van onze darren!
Eindoordeel: de genuanceerde agenda van Imhoof bevalt me wel, maar intellectueel/journalistiek gezien is zijn film weinig meer dan een voetnoot bij panoramische, meer activistische films als We Feed the World (2005) en Our daily bread (2005) (sommige beelden, het mechanische leegschudden van amandelbomen met een soort bulldozertjes bijvoorbeeld, ken je ook al uit die vroegere documentaires). Compositie en montage zijn wat ongericht waardoor de film voor je weer thuis bent al uit je geheugen stuift. Twee met peilzenders uitgeruste verkennerbijtjes (2/5).
Pé Es: als je er niet bij was, afgelopen vrijdag in Perdu, wil je natuurlijk weten hoe de avond over de Filosofische Roman was? Vrolijk, gezellig en erg interessant. We hebben – als ik het goed samenvat – meteen even afgekaart dat de FR de komende jaren de NED-LIT gaat domineren. Hoor jij toevallig net bij het handjevol mensen dat de avond heeft gemist? No sweat. Grote kans dat die over twintig jaar weer een vervolg krijgt. Complimenten voor Perdu, complimenten voor Mathijs Gomperts.
Volgende week: het stukje dat ik eigenlijk voor deze week in gedachten had.
*De titel van deze blogpost is een uitspraak van een sarcastische ‘bijenmakelaar’ die met zijn kasten en volken door de Verenigde Staten reist, van boomgaard naar boomgaard, en die zowel dader als slachtoffer is van de schaalvergroting in de landbouw.
Soundtrack: Zet je kleine zorgen maar opzij.
