Een paar keer per week wil Ada (8) naar het café. Hoewel in de meeste van onze vaste barretjes wel kinderen komen, is de kans dat ze daarbij iemand van haar leeftijd ontmoet klein. In Chris, waar we vaak wat drinken en een bitterbal eten, ligt de gemiddelde leeftijd zelfs erg hoog.
Nooit heb ik een kind met een groter gemak ruimte in zien nemen aan een bar. Ze doet het met een vanzelfsprekendheid die de meeste volwassenen nooit halen, en hoe ze zich tot de andere gasten verhoudt is bijzonder.
Zet Aad op een kruk en ze begint gesprekken met om het even wie. Een maffioos, een recente weduwe, een ontslagen brugwachter die om halfvier ‘s middags zijn derde kopstoot achter de kiezen heeft. Mocht het contact niet onmiddellijk vlotten, dan pakt ze haar potloden en stiften; zo heeft ze kort geleden met R, wapenhandelaar in ruste, een hele paardenstal gekleurd. R tekende met open mond en bleef mooi binnen de lijntjes.
Mijn oude vriend Joachim, film noir-expert en allround stijlconnaisseur, noemt die combinatie van fysieke en sociale vaardigheden Bar side manner. Nu is Ada de dochter van twee mensen die elkaar in de bediening leerden kennen, maar al ruim voor haar geboorte was ik schrijver geworden, haar moeder psycholoog. Van afkijken is dus geen sprake.
Stamgasten vragen naar haar als ik zonder Aad in die cafeetjes kom, doen haar de groeten. Dit is het eerste waarin een van mijn kinderen me voorbijstreeft: Ada’s bar side manner is sterker dan de mijne. Ik voel geen jaloezie, maar trots. Zo werkt dat met kinderen – je gunt ze niet alleen dat ze je inhalen, het is zelfs heerlijk als ze je ver achter zich laten.
Een tijdje terug kwam ik zonder haar bij café Chris. Ik was met vrienden en het liep al tegen de laatste ronde. Eigenaar Timon gaf ons een rondje, zei dat hij het leuk vond dat ik ook een keertje ‘s avonds kwam. Ik was blij om dat te horen, maar voelde ook sterk dat ik meeliftte op Aads krediet.
