Ik lees de Volkskrant en het Parool; NRC en Trouw koop ik voor de boekenbijlagen. Elke avond kijk ik naar het journaal en als er iets schokkends gebeurt weet ik het via Facebook binnen een uurtje. Ik heb vrienden die met de regelmaat van lab-ratjes nieuwssites checken, in het geval van enige actualiteit ontvangen ze een pushbericht op hun mobiel.
Informatietourette. Het ontladen van interne spanning middels een tic.
Hoe gigantisch de hoeveelheid nieuws ook is, de tornado aan reacties-op-het-nieuws die dag en nacht op het internet voortraast is vele malen groter. Opinions are like assholes, om Dirty Harry aan te halen. En, merk je zeer terecht op, ook Gilles van der Loo heeft er een.
Wat gebeurde er met al die informatie voordat die ons zo makkelijk bereikte? Waarmee vulden we ons hoofd toen er één journaal per dag te zien was, waarop de gewone burger niet online kon reageren? Sinds de jaren ’70 zijn de ontwikkelingen zo snel gegaan dat ik me afvraag of de mens ze heeft kunnen bijbenen. Zijn we wel gebouwd op het moeten voelen van zoveel medeleven?
De afgelopen week kwamen we overal ter wereld samen om de machteloosheid te verdrijven. We hielden onze pen in de lucht en riepen dat we Charlie waren. We wilden godverdomme iets doen.
Het mag nooit zo zijn dat er op een terroristische aanslag geen openbaar blijk van afkeuring en verontwaardiging volgt, maar zelf denk ik dat de slachtoffers het meest recht gedaan wordt door niet uit de weg te gaan wat zij in hun laatste momenten voelden: angst, machteloosheid en een verschrikkelijk alleenzijn.
