Film: Het diner (2013).
Regie: Menno Meyjes.
Verhaal: mag inmiddels bekend worden verondersteld. Naar de roman van Herman Koch.
Dilemma volgens IMDB: How far would you go when it comes to your family and your future?
Portee: we zijn allemaal vreemden voor elkaar.
De letters van de begintitels van Het diner zijn schreefloos. Die zakelijke, harde, heldere beeldtaal is ‘tekenend’ voor Het diner, the movie.
De relaties tussen protagonist Paul, zijn vrouw Claire en hun zoon, Michel, is scriptiemateriaal voor studenten psychologie.
Eindoordeel: het fijne acteerwerk van Thekla Reuten (Claire) en, vooral, Jacob Derwig (Paul) is het belangrijkste argument om naar Het diner te gaan. Drie op het venster van een I-phone prijkende gezins-selfies (3/5).
*Titelverklaring van dit blogje: een uitroep van politicus Serge, Paul’s broer, als hij bij het betreden van het restaurant waar HD grotendeels is gesitueerd zijn hand even losjes tegen de glaswand houdt die brigade en zaal van elkaar scheidt. ‘Chef, fijne dingen maken hè?’
N.B. In Tirade 452 – die in januari verschijnt – vind je nieuw proza van Herman Koch.
Nog een filmpje doen?
‘Tu m’as fait peur!’* – Avant l’hiver (2013)
Film: Avant l’hiver(2013).
Regie: Philippe Claudel.
Verhaal: overwerkte neurochirurg laat zich manipuleren door een jonge vrouw en brengt zo zijn huwelijk en leven in gevaar. Belangrijker dan het narratief is de juxtapositie van tegenstellingen als gezond/gek, jong/oud, psychiatrie/neurologie, autochtoon/allochtoon, (kans)rijk/(kans)arm.
Na een paar recente Franse tegenvallers – Elle s’en va (2013), La Tendresse (2013) – zette ik me schrap voor nog een tegenvaller. Dankzij dit onderbewuste verwachtingsmanagement werd Avant l’hiver een aangename verrassing.
Ingetogen acteerwerk, ingetogen cameravoering, ingetogen soundtrack – de bedaagde, bezadigde ingetogenheid past goed bij de leeftijd en de maatschappelijke positie van de protagonist en wordt nergens slaapverwekkend.
Avant l’hiver is de ideale film voor leden uit de hogere middenklasse die op Tweede Kerstdag nog ruimte in de agenda hebben voor een paar uur contemplatie.
Eindoordeel: Haneke light. Drie op een nagelaten cassettebandje bezongen klaprozen (3/5).
* Titel van dit deel-blogje: ‘Tu m’as fait peur,’ roept Lucie, de vrouw van de protagonist, als ze aan het werk is in de tuin en haar man, Paul, plotseling achter haar staat. De opmerking verraadt hoe de twee in korte tijd – doordat er een andere vrouw in het leven van de chirurg is gekomen – van elkaar zijn vervreemd.
