Heel binnenkort vertrekken we voor een half jaar naar Paramaribo. Omdat ik nooit langer dan acht weken van huis ben geweest en maar drie keer eerder buiten Europa reisde, voelt het als een emigratie. Ik merk dat ik al begonnen ben met afscheid nemen.
Je naasten bellen voordat je naar het buitenland gaat lijkt niet meer zo in zwang. Voor mij is het vanzelfsprekend geworden dat vrienden een telefoongesprek met me afbreken door te zeggen dat ze nu de subway in gaan. Soms vraag ik me dan af of ik eigenlijk wist dat ze dit weekend in New York zouden zijn. Mijn generatie is overal bereikbaar en zelden aanwezig.
Dit zou goed het begin van een zeurstukje kunnen zijn, maar die kant wil ik niet op. Birre en ik zouden ons dit halve jaar Suriname helemaal niet kunnen veroorloven als we het internet en de mobiele telefoon niet hadden. Ondanks de vijf uur tijdsverschil wordt het daar elke dag business as usual.
Vanochtend nam ik afscheid van Zeeuws-Vlaanderen, waar we vaak en graag zijn. Het witte dijkhuisje van Birre’s tante kijkt er aan de oostkant uit op akkers vol Hulkgroen suikerblad, en aan de westkant kun je staren over het graan tot je je eigen naam vergeet. Bij zonsopkomst loop ik altijd met Otis en Nadim over het dijkje.
Ik geloof niet in geneeskrachtig water of huilende Mariabeelden. Voor alles wat het gewone lijkt te overstijgen is menselijke verbeelding nodig. Maar mocht ik het verkeerd hebben, en er bestaat zoiets als een ‘helende plek’, een stukje aarde dat meer geeft dan je er zelf instopt, dan nomineer ik de Akkerput in Zuidzande, San Piero in Castello (Venetië) en de oever van de Surinamerivier in het district Commewijne.
