Sinds het overlijden van mijn vader, tijdens het geleidelijke leeghalen van mijn ouders’ huis, nam ik een strekkende meter aan fotoboeken mee. Ik had er lang niet in gekeken. Nu stonden die albums bij me thuis, en opende ik er zo nu en dan een.
Ik begon met die uit mijn geboortejaar, werkte me zo naar het heden toe. De jaren die ik had doorgebladerd bracht ik naar mijn moeder, voor wie ik hier vlakbij een plekje heb gevonden.
De afgelopen dagen reisde ik vanaf mijn geboorte terug in de tijd, en zo kwam ik aan bij foto’s van mijn vader als jonge man, als twintiger. Op het beeld hiernaast is hij de rechter lefgozer. Zijn levenslange vriend Tjarko staat links.
In Café De Druif, waar ik sinds het voorjaar één bardienst per week draai, zijn mijn collega’s even oud als mijn vader op deze foto is. Ze hebben die vaart, dat enthousiasme, het optimisme dat hij uitstraalt. Onuitgesproken maar niet te verhullen hoop. Overmoed ook, die je op die leeftijd niet eens als durf omschrijven zou.
Ergens in een leven kentert dat, meestal door wat ons overkomt. Tegenslag, verlies: het soort gebeurtenissen dat zich opstapelt als je ouder wordt.
Mensen zeggen vaak hoeveel ze ervoor over zouden hebben om nog één keer met hun overleden ouder te praten. Ik weet niet of mijn vader en ik nu heel andere dingen tegen elkaar zouden zeggen dan we bij zijn leven deden. Zelf zou ik er meer voor over hebben om hem één avond met de overmoed van een twintiger te zien lachen, drinken. Roken zelfs.
Terwijl ik terugblader door zijn leven zonder mij, zonder mijn moeder, voel ik de behoefte een mooie pen voor hem te kopen. Een zak drop. Een trui die hem beter past dan de V-hals die hij in dat schoolbankje draagt. Aangekomen bij de paar babyfoto’s die er van hem zijn, wil ik hem op mijn arm nemen, tegen me aandrukken tot het huilen stopt.
Het ergste van de dood vind ik hoe totaal voorbij een heel mens zijn kan. Een overgang die in minder dan een tel gedaan is.
