een ochtend

een ochtend lang heb ik het idee dat ik op zoek moet naar mijzelf
dat idee hebben heel veel mensen heel vaak
ergens ligt het zelf, en dan zijn wij er, op weg naar dat zelf – om er mee samen te vallen
welk deel van ons valt?
heeft het pijn als het neerkomt?

een overkoepelend probleem hierbij is dat je zelf ondeelbaar is
eenzelvigheid, met jezelf samenvallen, is een tautologie
tenminste, zou je zelf deelbaar zijn, dan viel ze uiteen in meerdere niet aan elkaar identieke entiteiten oftewel niet-dezelfden, waardoor er van ‘zelf’ geen sprake meer was
hoogstens van onderlinge gelijkenis
er zouden natuurlijk nieuwe zelven ontstaan, maar die ben jij niet

nee, erger
je zelf opdelen zou betekenen dat wat opsplitst gelijk is
aan dat wat opgesplitst wordt, een opsplitsend opgesplitste

zoiets valt binnen enkele seconden tot stof uiteen, of explodeert in de kern

moeilijk te zeggen

voor de zekerheid houd ik mijzelf extra goed vast die ochtend
een vasthoudend vastgehoudene – dat kan gewoon

.

een middag

er gebeuren de hele middag dingen die het daglicht niet verdragen
of, moet je zeggen: het daglicht verdraagt de dingen niet
daglicht, denk ik, is niet zo selectief
noch de dingen
het zijn de mensen die de dingen doen die ervoor kiezen
het daglicht onverdraagzaam te noemen

wat is er in het licht dat er in het donker ook is?

laat het gaan, lieverd
het is middag, geen nacht

.

een dag

waarschijnlijk komt er iets tot me in de loop van een dag