Lieve kindjes in de trein,
Tante Arie* heeft heel lang nagedacht of hij deze brief wel moest schrijven, maar na overleg met zijn juridisch adviseurs heeft hij het toch maar gedaan. Tante Arie schrijft jullie deze brief omdat hij zo’n spijt heeft van wat hij jullie, in de trein van Oslo naar Stockholm, heeft aangedaan.
Hopelijk zijn jullie het al lang weer vergeten, lieve treinkindertjes, maar tante Arie heeft toen, in de late avond van 15 augustus 2017, heel hard – eigenlijk veel té hard – tegen jullie geschreeuwd. Tante Arie zag zelfs hoe de jongste van jullie (die met die vieze luier en dat schattige snerpende stemgeluid) door de plotselinge luchtverplaatsing even zijn evenwicht verloor, maar gelukkig is niemand gewond geraakt.**
Schreeuwen hoort niet, dat weet tante Arie best. En al helemaal niet in een stiltecoupé. Tenminste, als dat is wat Stillhet betekent. Tante Arie kwam dat woord namelijk overal in de trein tegen: bij de deuren van de wagon en over de leuning van alle stoelen in ons rijtuig. Zijn Noors is nog wat roestig, maar gelukkig stond onder Stillhet ook het Engelse woord Quiet, en precies dát woord brulde tante Arie die avond zo hard naar jullie – of liever gezegd: naar jullie papa en mama, want die zijn verantwoordelijk.
Weten jullie, ome Konijn was in de trein heel hard bezig op zijn computer met hele moeilijke rekensommen voor een hele hoge school in Amerika en tante Arie had een kater.*** Dat is allebei moeilijk vol te houden met drie krijsende kinderen achter je. Niet dat tante Arie hier smoesjes loopt te verzinnen; hij wil alleen maar zeggen dat hij die stiltecoupé met opzet had uitgekozen. Ome Konijn had er zelfs extra voor betaald.
Noorwegen is keigoed voor kinderen, dat had tante Arie al snel gemerkt. Door het hele land liggen rubbertegels, en als een papa of mama ooit eens een keertje boos zijn op jullie, dan mogen jullie ze gewoon in de gevangenis gooien, want dat is dan meteen kindermishandeling. Grote Noren mogen niet schreeuwen. Als die überhaupt al praten, dan fluisteren ze. De enigen die altijd en overal het volste recht hebben om hun stem te verheffen en de tent af te breken zijn jullie, want kinderen zijn de prinsjes en prinsesjes van Scandinavië. Tante Arie begrijpt dat nu.
Als dit in Nederland was gebeurd, dan had tante Arie – mogelijk zelfs met assistentie van die brave, zachtmoedige ome Konijn – jullie alle hoeken van de stiltecoupé laten zien. Maar helaas, we reden door Noorwegen, met de NSB.**** Daarom betreurt tante Arie ten diepste wat hij heeft gedaan en biedt hij daarvoor zijn nederige, welgemeende excuses aan. In tweevoud. Zouden jullie de bijgesloten kopie van deze brief aan jullie advocaat willen doen toekomen?
Med vennlig hilsen,
Tante Arie
Amsterdam, 26 augustus 2017
____________________
* Veel kinderen van onze vrienden noemen ons tante Arie en ome Konijn.
** Tante Arie legt iedere eventuele letselschadeclaim bij voorbaat naast zich neer.
*** Vraag maar aan mama.
**** Norges Statsbaner, de Noorse spoorwegmaatschappij.
Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2014 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
