In de ronde vijver van het Tuilerieën park in Parijs varen bootjes rond, door wind aangedreven. Wanneer zo’n zeilbootje midscheeps een duttende eend raakt, zie je die werkelijk geïrriteerd kijken. ‘Weer zo’n snertboot’ zie je haar denken, wat een zeer eendse uitdrukking is. Ik zag nog meer gedierte denken.
We voerden de verwende eenden wat van het uitstekende Parijse brood, dat knispert in je oren, toen we op zeker moment een rijzige zilvermeeuw aan zagen komen varen. Zij posteerde zich tussen de eenden en wachtte netjes haar beurt af, wat al niet echt in character is voor een zilvermeeuw. Toen we haar een klein stukje brood toevoegde gebeurde er iets wonderlijks. De meeuw focuste haar blik op het stukje brood dat ze 15 cm voor haar snavel op het wateroppervlak liet liggen. De aanwezige eenden gingen er in twee rijen van drie naast haar naar liggen kijken.
Er dobberde verwachting…
Als je naar de snavel van de zilvermeeuw keek dan begreep je ook wel waarom ze geen poging waagden. Dit curieus opgestelde groepje hield zich een poosje in deze opstelling. De meeuw keek naar het broodje, de eenden bezaten hun ziel in lijdzaamheid…
We slaakten echt een gil van verbazing toen de zilvermeeuw een knaap van een vis uit de vijver pikte en opvloog, met enige moeite. Want ook een jonge goudkarper weegt wel wat. De eenden stortten zich op het brood.
We hadden een zilvermeeuw leren kennen die met aas vist! Is zij de enige daar, een meeuwgenie, of kunnen er meer dat? Het gedrag van de eenden verried dat het hun redelijk bekend was.
In Nina Burtons Levensmuren. De wereld rond mijn zomerhuis dat we recent uitgaven, staat een beschrijving die in de buurt komt (maar niet zo gewiekst als onze meeuw!) Het is een fijn boek met een plezierige wirwar aan soms ongelofelijke feiten en inzichten over dieren die de auteur aantreft rond het Zweedse huisje dat ze gaat bewonen. Van bijen en hommels tot een flink stuk over mieren. Over dassen en vossen en eekhoorns, geweldig voor wie graag naar diergedrag kijkt.
Diergaarde
Een leeg hok is het volst van kijken
je turen blijft je langer bij
dan alle beesten die je zag.
Chr. J. van Geel (uit Onverzamelde gedichten)
