Gisteren, naar aanleiding van de verkiezingen, vertelde ik aan mijn M. dat ik vroeger met Thierry Baudet politicologie gestudeerd had, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Dat was een andere Thierry Baudet, een oudere. Iedereen heeft namelijk wel een Thierry Baudet in z’n jaar.
Het enige wat mijn Thierry – ik ben zijn echte naam even kwijt – ooit rechtstreeks tegen me heeft gezegd, was hoe graag hij ’s zomers in de avondzon ‘ter ontspanning met Plato tegen een boom’ zat. Mijn reactie herinner ik me niet meer; waarschijnlijk heb ik er een beetje dommig bij staan grijnzen, wat ik altijd doe als ik niet weet wat ik met de situatie aan moet.
Net als de huidige Thierry was mijn Thierry op zich niet onknap. Ook hij had datzelfde tijdloze corpsballenhaar, sluik achterover zoals Derek de Lint, de nazistudent die van een wc-pot wordt geblazen in Soldaat van Oranje. Ook mijn Thierry droeg graag jasjes en dasjes die van een afstandje best elegant afkleedden, maar van dichtbij rafelden en roken naar het zure zweet van een streber.
Mijn Thierry was onder studenten kortstondig bekend vanwege een incidentje tijdens een college Internationale Betrekkingen dat hij had onderbroken met een pleidooi voor een neo-liberalere boekenlijst in plaats van ‘deze communistische ongein’. Ik zat stoned achterin en registreerde niet alles, maar wel zijn intens beledigde walk-out en een nagalmend ‘Fascisme!’ voordat de deur achter hem dichtsloeg. Ideologische extremen die op het eerste gezicht tegenpolen lijken, liggen soms veel dichter bij elkaar dan je denkt.
Als accessoire droeg mijn Thierry altijd een zorgvuldig samengesteld boeketje boeken los met zich mee, zonder tas, zodat omstanders zich aan zijn brede interesse konden vergapen: Beowulf, wat partituren, het werkboek Methoden & Technieken II en voor de vrouwtjes iets Frans. ‘Les vrais paradis sont les paradis qu’on a perdus’, hoorde ik hem eens prevelen tijdens een studentenborrel in de tuin van de Oudemanhuispoort, zijn blik voor extra dramatisch effect gedivergeerd naar het niets tussen het rozenperkje en de buste van Pallas Athene. Het meisje naast hem schoot ook in de lach.
We bewogen ons niet in dezelfde kringen – volgens mij had mijn Thierry nauwelijks vrienden – maar toch dook hij af en toe in mijn blikveld op. In de mensa bijvoorbeeld, waar je toen nog mocht roken. Daar zag ik dat hij was overgestapt op dunne sigaartjes die hij, als hij eenmaal uitgerookt was, doofde in een witplastic automatiekbekertje met een bodempje koude koffie erin. Ik weet nog hoe ik hem zag zitten in het miskende genieënhoekje achterin de eetzaal, pips maar opzichtig poserend met z’n sigaar en Het Financieele Dagblad en z’n lange overjas als een mantel over zijn schouders gedrapeerd, en dat ik me toen bedacht hoe afmattend pretenties kunnen zijn. Voor alle getroffenen.
Ik hoef niet bij mijn Thierry over de vloer te zijn geweest om te weten hoe een avond bij hem thuis eruit zou hebben gezien: een stoffige etage boven een kroeg, goedkope rode studentenwijn, geen tafel, maar slechts een wankele stapel dode slavisten onder een bord lauwe kliekjes, veel te hard Wagner op en dan met ruzie weer naar huis.
Van mijn Thierry heb ik na mijn studie nooit meer iets vernomen. Misschien is hij aan lager wal geraakt, of heeft iemand hem verteld dat het eigenlijk heel plat is, die blaaskakerij. Dat het niet goed is uitgevoerd, zonder humor. A stupid person’s idea of an intellectual. Dat, alle Latijnse terzijdes terzijde, dure woorden lelijke ideeën niet kunnen verhullen. Dat het enige wat die uil van Minerva ons echt leert is hoe weinig we eigenlijk weten.
_______________________
In zijn overwinningstoespraak verwees de huidige Thierry Baudet naar de uil van Minerva als de wijsheid die samen met hem was neergedaald in de Nederlandse politiek.
Arjen van Lith (1971) is schrijver en journalist. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van brieven aan zijn kapper en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
