Dept. of Speculation (2014) is in meerdere opzichten een klein boek. Maar het is leuk om af en toe iets te lezen dat in de mode is.

Één van de geestigste passages uit de roman vind ik die waarin de dochter van de vertelster na een ongelukkige val – waar, geheel in de geest van het boek, iemand anders de schuld van krijgt – beide polsen blijkt te hebben gebroken en gipsverbanden aangemeten krijgt:

We take our daughter to the doctor’s office to get the casts. After he puts them on, he warns her not to drop anything in them. “If you do, you will have to come back and have them removed, then put on again under anesthesia,” he says. We leave the office.

Something fell into my cast.

      What?

      I don’t know.

      But you’re sure something did?

      No, maybe. Maybe I just thought it.

      You just thought it?

      No, I felt it.

      You felt it?

      Maybe.

      What was it?

      I don’t know. Something.

      What?

      Nothing, I think. Maybe something.

      What?

      Nothing. No, something.

 

 Jenny Offill, Dept. of Speculation (2014;p. 77).

 ——–

Volgende week: plestik.

Kiekje: MK.