* Heart of a Dog, het prachtige filmessay van Laurie Anderson, gezien. Ik kan alleen niet tegen haar stem, zoals ik ook niet tegen het roombotergeweld kan van een heel zwikkie operazangeressen dat nog steeds denkt dat Maria Callas de norm is. Anderson vertelt met veel kwijl en nadruk over de dood van haar hond, de dood van haar moeder, de dood in het algemeen en de liefde. Het is een heel zweverig geneuzel, rechtstreeks uit het Tibetaans Dodenboek geplukt, of aangereikt door ‘onze’ yogaleraar of psychotherapeut (en dan bedoelt ze die van haar en haar hond). Mijn boerenverstand zegt dan: zielenheilzwendel, wat een quatsch, volksverlakkerij! Denk eerst eens zelf na. Maar misschien had ze dat allang gedaan, en was dit waar ze desondanks bij uitkwam?
* Na een geweldig onweer spraken Willem Jan Otten en Joost Baars over stilte, bij een voorleesbeurt in boekhandel Kirchner. Dat zij die niet als hetzelfde ervaren ligt misschien voor de hand. De een hecht meer belang aan bijvoorbeeld de stilte voordat er gesproken wordt, dan de ander die zulke stilte niet eens bewust ervaart. Sowieso is het ervaren van stilte nogal betrekkelijk: Otten voelt zich niet stil wanneer hij een lange pauze laat vallen tussen de gedichten die hij voorleest, hij is dan alweer met het volgende gedicht bezig, terwijl de luisteraars toch echt een stilte laten vallen. Dat is een stilzwijgende afspraak van het publiek, een verbinding.
* Ik vind het leuk mensen een hele dierenboerderij te sturen via Whatsapp. Maakt mij dat nu een beter mens?
* Luisterend naar een stuk van Stravinsky in Paradiso bedacht ik: als ik al stilte heb gekend dan was dat niet zonder geluid. Het is in de stad – of misschien in de wereld überhaupt – onmogelijk écht stil te zijn. Zelfs op 4 mei lukt het niet. Een concertzaal biedt uitkomst. Daar is het stil, en de muziek neemt de plaats in van de gedachten, een soort surrogaatstilte. Naast mij keek een meisje voortdurend op haar telefoon. Later stond ze midden in een muziekstuk op, om op haar klossende hakken over het plankier te lopen, en even later terug te keren met twee drankjes in haar handen. Het had mijn avond kunnen vergallen, maar ik was te moe om dat te laten gebeuren. Later vroeg ik me af: hoelang zou het duren voordat de hipsterfreelancers hun werkplekken van de koffietentjes naar de concertzalen verhuizen?
Marko van der Wal (1989) is opgeleid als classicus, redacteur van Tirade en werkt bij Uitgeverij Van Oorschot. Sinds drie jaar blogt hij wekelijks voor tirade.nu. Hij ziet er overigens anders uit dan hij eruitziet.
