Sinds 1 augustus van dit jaar is het op de campus van de University of Texas at Austin wettelijk toegestaan om een vuurwapen te dragen. De Campus Carry Law geldt voor iedereen boven de 21 met een wapenvergunning, dus ook voor studenten, die vanaf dit schooljaar hun eventuele gebrek aan brainpower kunnen aanvullen met firepower.

De Campus Carry Law is een aanscherping op de Open Carry Law die al in januari iedere Texaan het recht gaf om openlijk tot de tanden gewapend over straat te gaan. Er zijn slechts twee voorbehouden: op het universiteitsterrein moet er minimaal een lapje textiel overheen, en in het Capitool – waar het staatsparlement zetelt – mogen helemáál geen wapens naar binnen, want de bedenkers van deze waanzin moeten natuurlijk buiten schot blijven.

Vanuit Amsterdam sta ik doodsangsten uit om mijn man M., die als docent nooit te beroerd is om een onvoldoende uit te delen en daarmee nu het risico loopt dat een verongelijkte student verhaal komt halen met een dubbelloops jachtgeweer. Bovendien wemelt het op UT Austin van de zwijgzame Aziaten, type Virginia Tech*, die – dat weet iedereen – zonder opgaaf van reden zomaar kunnen doorslaan. Met name één van M.’s promovendi, een op het oog weke Singaporees die afgelopen zomer tijdens Skype-vergaderingen meerdere malen in huilen uitbarstte, acht ik de laatste tijd beduidend meer Yin dan Yang. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn dagelijkse telefoongesprekken met M. tegenwoordig afsluit met ‘doe voorzichtig’ in plaats van ‘veel plezier’.

Gelukkig is er ook protest tegen de nieuwe wet, zij het louter symbolisch. Pal onder de UT Tower, op de plek waar Charles Whitman exact vijftig jaar eerder veertien mensen doodschoot, werden afgelopen woensdag gratis dildo’s uitgedeeld aan honderden studenten. In tegenstelling tot pistolen en revolvers zijn alle soorten kunstpiemels nog altijd ten strengste verboden op de campus, want kunstpiemels bedreigen de openbare orde. De actie leverde niet alleen vrolijke plaatjes op, maar legde meteen ook de gekte van rechts Amerika bloot: seks is zondig, wapens zijn een recht. Wat vrij zou moeten zijn, wordt verboden, en wat verboden zou moeten worden, is overal verkrijgbaar. Ik baalde dat M. op dat moment in Washington zat, want ik had dolgraag zo’n dildo willen hebben. Voor op de schoorsteen, als politiek-historisch object.

Ze bedoelen het goed, de demonstranten, maar ze maken geen schijn van kans. De Campus Carry Law is erdoor, en sommige studenten zijn er zelfs blij mee. Op het lokale nieuws zei een meisje zonder een spoor van ironie dat ze opgelucht was dat ze voortaan haar pistool gewoon mee naar college kon nemen, want het komt toch nog best vaak voor, zo’n mass shooting op een universiteit.

UT Austin staat bekend als progressief en er hangt een ongedwongen, linksdraaiend sfeertje. Weinig studenten zullen daadwerkelijk een wapen mee naar school nemen, maar daar staat tegenover dat veel van hen vaak wel weer hypergevoelig zijn voor allerlei (vermeend) seksistische, racistische, of anderszins discriminerende microaggressions. Words matter, dus zelfs in een oppervlakkig gesprekje wurmen ze zich in de moeilijkste bochten om maar niemand voor het hoofd te stoten. Als ze willen weten of je verkering hebt, vragen ze of er een significant other in je leven is.

In het kielzog van Donald Trump komen veel van zijn aanhangers de laatste tijd massaal in opstand tegen die politiek correcte onderdrukking, zoals ze het zelf noemen. In restaurant Kerbey Lane naast de campus, waar M. en ik in het weekend graag ontbijten, werd kortgeleden een moslima aan haar hoofddoek van haar halal Eggs Benedict weggesleurd door een dikke witte trucker, want eieren zonder spek zijn un-American.

Net als veel andere universiteiten heeft ook UT Austin safe spaces ingericht: veilige, afsluitbare ruimtes met kussens en knuffels waar je even niet geconfronteerd hoeft te worden met nieuwe, vreemde en vooral kwetsende ideeën. Die lichtgeraaktheid, gecombineerd met (verbale) provocaties en vuurwapens op de campus, vormt een gevaarlijk explosief mengsel, zeker in het politieke klimaat van een verkiezingsjaar met twee intens gehate kandidaten die de boel nog verder polariseren.

Jaren geleden kocht ik op de hoek van de De Clercqstraat en de Da Costakade in Amsterdam-West een kogelvrij vest.** Keurig donkerblauw, getailleerd, met eigentijds klittenband en van lichtgewicht kevlar, dus ook heel draagbaar bij warm weer. Ik vertrek pas over een paar weken, maar dat vest heb ik alvast in mijn koffer gestopt, voor M.

____________________

* Op 16 april 2007 schoot de 23-jarige Zuid-Koreaanse student Seung-Hui Cho 32 mensen dood en verwondde 17 anderen tijdens twee aanvallen op de campus van Virginia Polytech Institute and State University in Blacksburg, Virginia.

** Voor het artikel Ik word beveiligd, dus ik besta (Credits #4, 2007) experimenteerde ik destijds met Method Writing.

Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2014 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.