‘Zo,’ zei Hans-Ivo terwijl hij zijn sixpack Jupiler in de koelkast mikte naast mijn sixpack Brand. ‘Die corona, dat zit er dus weer op.’
Rob en ik lachten omdat hij de stemming in de stad zo goed verwoord had: alsof we louter voor de vorm – omdat we het nu eenmaal beloofd hebben – nog afstand bewaren, geen handen geven, niet omhelzen.
Ik was nog nooit bij Rob in Noord geweest en had net van diens vriendin H de tour gekregen van hun woning, waarna H zich terugtrok op de eerste verdieping. Ik vond dat jammer, omdat ons driemanschap vaak nóg leuker is met een aanvullende speler. De hele dynamiek krijgt dan een zetje.
Sinds het begin van de maatregelen treffen we elkaar zo nu en dan. We nemen ieder een eigen sixpack mee om kruisbestuiving te voorkomen, en als de biertjes op zijn gaan we weer ons weegs. De vorige keer was Paul ook langsgekomen met een halfje graanjenever, wat de avond aanzienlijk verlengd had, maar bij een enkeling voor problemen had gezorgd op de fietstocht terug naar huis.
Het lijkt erg moeilijk voor de mensen om geen voorspellingen te doen over de komende weken en maanden. De media knappen uit hun voegen van de prognoses. Voorspellers die gelijk krijgen zullen spekkoper zijn, degenen die ernaast zaten zullen al snel nieuwe prognoses hebben, nieuwe kansen op spekkoperschap.
We dronken en Rob en Hans-Ivo prognosticeerden. Hans-Ivo gebruikt daar vaak zijn wijsvinger bij, opgeheven dan wel wijzend naar degene die hij aanspreekt. Rob brengt graag zijn handen naar elkaar als hij een punt maakt, zijn armen dicht langszij alsof hij zijn punt in een nauwe gang moet maken.
Na de prognoses ging het over onze boeken en hoe het daarmee staat: twee romans in wording en een apocalyptische voetbal-sleutelnovelle. Ik vertelde dat ik het steeds moeilijker vind om te geloven dat de wereld op mijn werk zit te wachten.
‘Gelukkig heb ik daar geen last van,’ zei Hans-Ivo. ‘Daar moet je echt mee oppassen.’
Ik vind dat je onder het schrijven heilig moet geloven in de schoonheid en het belang van je werk, maar Cindy Hoetmer schreef onlangs een heerlijk boek zonder – durf ik hier te stellen – op enig moment te geloven in het belang ervan.
Er werd gerookt in Robs tuin, getuurd naar de verbijsterend heldere hemel. In tijden van crisis – dat weet iedereen – is tabak een stuk minder dodelijk, de kans op kanker bijna verwaarloosbaar. Drinken is ook niet snel problematisch tijdens een pandemie. Dat wordt nog keihard wennen, straks.
Om te voorkomen dat er jenever gedronken zou worden, sloten we tijdig af. Hans-Ivo en ik fietsten naar de pont en staarden over het water naar de naderende stad.
‘Hier is het voor mij begonnen,’ zei hij. ‘Amsterdam. Een eerste eigen plek in Noord en dan dit pontje.’
Ik nam afscheid van Hans-Ivo, die aan de oostkant van de stad woont, en trapte westwaarts langs het IJ naar huis. Terwijl ik fietste leek ik zowel op de kade als heel hoog in de lucht te zijn, neerkijkend op twee kleine fietsers die steeds verder bij elkaar vandaan raakten.
