Geen van mijn Nederlandse vrienden heeft me nog op de man af durven vragen hoe het met me gaat nu het erop lijkt dat Robert Mueller geen criminele samenzwering tussen Trump en de Russen heeft aangetoond en niet oordeelt over belemmering van de rechtsgang. Die vrienden wil ik bedanken voor hun hartverwarmende radiostilte omtrent dit gevoelige onderwerp; jullie tactvolle aarzeling om erover te beginnen is aan deze kant van de oceaan luid en duidelijk overgekomen en wordt op waarde geschat.
Het gaat nu wel weer een beetje. Ik kom weer onder de mensen. Ik scheer me weer. In dit land moet je altijd alles zelf doen, dus het heeft geen enkele zin om in bed te blijven liggen. Sinds afgelopen donderdag ben ik weer begonnen met roeien om conditie op te bouwen, want dit is een kwestie van de lange adem en mijn rol in het verzet is nog lang niet uitgespeeld. Hannie Schaft werd ook pas later in de oorlog actief.
De belangrijkste taak van een sleeper cell, nadat die zich succesvol heeft genesteld in vijandelijk gebied, is het ontwikkelen en cultiveren van geruststellende gedragspatronen, voorspelbare geografische bewegingen en onschuldige sociale contacten, zodat je de vijand langzaam in slaap sust.
Ondertussen bereid je je Daad van Verzet voor.
Iedere dag pak ik een Überfiets naar de Whole Foods, zodat de instanties mijn route via de ingebouwde gps tot op de meter kunnen volgen. Big Brother is mijn alibi. Een paar blokken zuidelijker drink ik een latte macchiato in de hippe nieuwe buurt rond de oude energiecentrale. Niet omdat de koffie daar echt acht dollar waard is, maar omdat dit soort pintransacties wordt verwacht van mijn type sleeper cell.
Bij de diverse veiligheidsdiensten – die me honderd procent zeker in de gaten houden –zouden alle alarmbellen afgaan als ik een gemiddelde week doorkom zónder impulsaankoop, dus is het niet meer dan prudent dat ik inderdaad alweer een nieuwe bril heb. Op Amazon bestel ik een zesdelige set ovenschalen en karwijzaad; allemaal herbevestigende datapunten in de wolk van het statistische expatvrouwtje dat de leegte in haar leven probeert op te vullen met Ottolenghi-recepten, want precies daar mik ik op. Mijn M. – die onze financiën beheert – weet ook: dit is allemaal een dekmantel voor mijn missie om een despoot neer te halen, dus het mag wat kosten.
Ze zeggen wel eens dat je als verzetsheld in de menigte moet kunnen opgaan, dat je jezelf onzichtbaar moet kunnen maken. Dat is een misvatting. Althans, mijn type sleeper cell kan het zich niet veroorloven om twee keer in dezelfde outfit langs dezelfde beveiligingscamera te lopen. Als mijn Daad van Verzet straks op tv komt, wil ik dat de nieuwsprogramma’s kunnen beschikken over een gevarieerde showreel van hoogwaardige surveillancebeelden, inclusief close-ups. Achteraf is het toch handig dat ik zo lang in de media heb gewerkt: als voormalig professional kun je veel constructiever meedenken over je eigen daderprofiel.
‘s Nachts, offline, werk ik verder aan mijn Daad van Verzet, die uiteraard geweldloos zal zijn, maar wel impact moet hebben. Ik sleutel verder aan het ontwerp, plan de productie en rekruteer op tuinfeestjes en dakterrassen useful idiots die me straks moeten helpen met de uitvoering.
Wat er gaat komen kan ik nog niet zeggen. Wanneer het gaat komen ook niet. Maar als het komt, dan is het in opdracht van niemand. Mijn type sleeper cell is een lone wolf, geheel zelfstandig op de creditcard van een ander. Daarom alvast een waarschuwing aan de autoriteiten: mijn M. treft geen enkele blaam. Laat hem met rust. Hij is allang blij dat ik iets om handen heb.
____________________
Arjen van Lith (1971) is schrijver en journalist. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij op onregelmatige basis voor Tirade verslag doet van de Amerikaanse politiek. Daarnaast werkt hij aan een brievenbundel en een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
