Twee maanden bloggen voor Tirade. Of ik dat wilde doen. Ja, tuurlijk, zei een gehoornd stemmetje dat zich op mijn linkerschouder had neergevlijd. Op de andere schouder sloeg het engeltje in paniek (engelen zijn zoals u weet notoir digibeet). Ga je dat wel kunnen, met je vingers die brekebeen spelen op het klavier, met je bloeddoorlopen ogen die verdwalen tussen de lettertypes, met je hersens die kaasfondue worden van die overdaad aan websites?
Tuurlijk, hou toch gewoon je geslachtsloze bek. En het engeltje droop af.
Maar weg was niet de onrust, wat me bij Pessoa brengt. In Het boek der rusteloosheid schrijft hij: ‘Afzien van het leven om niet af te zien van jezelf.’ Het leven als tegenpool van jezelf. Ongetwijfeld waar, maar dat is geen ramp. Het enige wat je moet doen, is een verbindingsweg kiezen. Een boek, een psychiater, een feestje in Haren, of – ach, waarom niet – een blog. We naderen het leven.
[foto verwijderd op last van fotograaf]
PS Pessoa is de kerel met de gele helm op de foto.
