‘Did you feel the building move last night?’, vroeg onze benedenbuurman woensdagochtend vanaf het groenstrookje naast ons huis, terwijl zijn teckel weigerde op commando te poepen. Ik dacht dat hij het overdrachtelijk bedoelde.
Ongeveer op het moment dat Wolf Blitzer* op CNN aankondigde dat Donald Trump naast Florida ook Pennsylvania – en daarmee effectief het presidentschap – had gewonnen, is de linker achterhoek van ons appartementencomplex daadwerkelijk een paar centimeter verzakt. In mijn blinde verkiezingspaniek heb ik er niets van gemerkt, maar de benedenbuurman zag de scheuren door zijn slaapkamerwand trekken.
Ik hecht daar betekenis aan. De fundering onder ons bestaan begeeft het. Na de aardverschuiving van afgelopen dinsdagnacht voelt niets meer hetzelfde. Zelfs het weer is omgeslagen. Sinds Trump is gekozen tot president van de VS regent het. Het is te gemakkelijk om de herfst daarvan de schuld te geven.
This is the new normal.
In het centrum van Austin werd onze Indiase vriendin S. woensdagavond klemgereden door drie kerels in een Jeep. Eén van hen stapte uit en probeerde – gelukkig zonder succes – haar portier open te trekken. ‘Go the fuck back to your fucking country, you fucking Paki!’, schreeuwde hij voordat hij een ster in haar voorruit sloeg. Een goedaardige meneer in een Prius heeft haar een escorte naar huis gegeven. Dat dan weer wel.
Donderdag kwam onze vriend M., die meer en meer op Malcolm X begint te lijken, uren later dan afgesproken bij ons aan. Onderweg van San Antonio naar Austin was hij noodgedwongen van bus gewisseld, omdat hij steeds werd lastiggevallen door een groep studenten. Het N-woord mag weer.
Onze vriend J., een kolossale polyglot die ook vloeiend Nederlands spreekt, werd eergistermiddag bedreigd bij een tankstation in het zuiden van de stad. ‘Fags deserve bullets’, riep een willekeurige redneck vanaf veilige afstand, met twee vingers als een pistool gericht op zijn veel te strak gespannen International Drag Fest-T-shirt. Homohaat is van alle tijden, maar nogmaals: ik hecht hier betekenis aan.
Voor zover ik weet, is niemand in onze kennissenkring hier ooit eerder in de problemen gekomen. Nu, in de allereerste week na de verkiezing van Trump tot president, gebeurt het tot drie keer toe. Dat kan natuurlijk toeval zijn, maar het zou ook kunnen dat Trump met zijn eigen gedrag zijn volgelingen een vrijbrief heeft gegeven om zich te misdragen.**
Ik ken Austin als een gezellige, veilige stad. In Travis County, waar Austin deel van uitmaakt, stemde 66,3 procent van de kiezers dinsdag op Hillary Clinton.*** En net als in veel andere steden in de VS komen de mensen ook hier in protest: na de uitslag rolden plaatselijke demonstranten vrijwel direct hun yogamatjes uit bij het Texaanse parlement om in collectieve Bhujangasana-positie positieve energie in en uit te stralen.
Op het dak van de Wells Fargo drive-through-bank**** speelde gisteravond een bandje met Trumpmaskers de uitgekauwde protestklassieker It’s the end of the world as we know it van R.E.M. Ik hoopte vurig dat ze zouden worden gearresteerd – niet alleen vanwege hun repertoire, maar vooral om het plaatje, want dichterbij de gekozen president in handboeien zullen we nooit komen.
Uiteraard gingen de mensen ook gewoon de straat op, met honderden, zo niet duizenden tegelijk. Ik sloot me aan bij een groep studenten die vanaf de campus richting het centrum liepen. Favoriete leuze tot nu toe: ‘You can’t build a wall if your hands are too small!
The building has moved. Ik heb het niet zien aankomen. De afgelopen maanden blijk ik de lezers van Tirade week op week ongewild een rad voor ogen te hebben gedraaid. Mijn welgemeende excuses voor de oprechte disinformatie die ik met mijn stukjes heb verspreid. Ik was ervan overtuigd dat Hillary ging winnen. Daarom is dit voorlopig mijn laatste bijdrage over de Amerikaanse politiek, want het is wel duidelijk dat ik daarvan totaal geen kaas heb gegeten. Bovendien is de tijd van vrijblijvende schrijverij voorbij. Nu is het tijd voor aksie.
_____________________
* Wat mij persoonlijk beangstigt, is dat de zilvergrijze Wolf Blitzer geen dag ouder lijkt te zijn geworden sinds ik hem in de jaren ’90 voor het eerst op televisie zag. Misschien is de echte Wolf al jaren dood, en is hij net als Paul McCartney stiekem vervangen door een hologram.
** Om eventuele lezers van alt-rechtse websites als Breitbart het gras voor de voeten weg te maaien, geef ik hier alleen voorbeelden van Trumpgerelateerde agressie uit de eerste hand. Bovenstaande incidenten heb ik direct vernomen van de slachtoffers. Op het web zijn nog veel meer gevallen van racistisch, xenofoob, vrouwvijandelijk en homofoob geweld te vinden, maar die worden door de volgelingen van Trump steevast afgedaan als propaganda van de linkse elite – een groep waar ik mezelf tegenwoordig met toenemende trots mee identificeer.
*** In de voorverkiezingen op 1 maart van dit jaar stemde 51,4 procent van de kiezers in Travis County op Bernie Sanders, tegen 48,2 procent voor Clinton. Niet dat het nu nog iets uitmaakt, maar veel van zijn aanhangers menen dat hij meer kans tegen Trump zou hebben gehad.
**** In de VS kun je overal doorheen rijden. Er bestaan drive-through dierentuinen, striptease clubs, uitvaartcentra, trouwkapellen, kerken, galeries, bibliotheken, en mijn persoonlijke favoriet: drive-through EHBO-posten (voor als je even druk bent).
Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2014 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
