Met een emmer vol sop staat ze op een keukentrap op het platje aan de zuidkant van het huis. De zon schijnt, er klinken boren, in de binnentuin veegt iemand het pad schoon. Het zijn geluiden die een lange tijd binnen zijn gebleven door de strenge winter.
Zelf vond ze het tot nu toe wel meevallen met de vorst en de kou, er was geeneens een Elfstedentocht, maar er zijn mensen die zeggen: het was een strenge winter. Zulke mensen zullen er altijd zijn.
Ze staat op de bovenste tree, met een spons glijdt ze over de ramen, water loopt haar mouw in. De ramen moeten schoon zodat de oude vrouw naar buiten kan kijken. Er is altijd iets te zien als je goed kijkt.
Een zeemlap wordt langs de raamkozijnen gehaald, de bovenste ramen zijn klaar, ze kan een treetje naar beneden. Steeds wanneer ze de ramen aan het lappen is denkt ze aan dingen waar ze nooit eerder aan dacht. Alsof iemand aan de andere kant van het raam naar háár kijkt, duidelijk in het zicht nu.
Of transparantie goed is, zoals bij Wikileaks. Eerst dacht ze van wel, het was beter om alles te weten. Maar vandaag denkt ze aan alle dingen die ze ooit gezegd heeft over de mensen die haar vrienden zijn, familie. Haar geliefden ook. Als alles uit zou komen wat je zomaar zegt soms, of wat zij over jou zeggen, zonder na te denken: uit jaloezie, angst, onvrede, controle, boosheid, frustratie, etcetera, dan had niemand vrienden over.
De wereld heeft geheimen nodig.
