Wat is het? Masochisme? Of hebben we het niet eens in de gaten: dat we steeds opnieuw voor schut staan? Ik vrees dat het nog erger is. Ik denk dat we onszelf fantastisch vinden. Luister naar onze minister-president. ‘Nederland is een land om trots op te zijn!’
Dat ben ik helemaal niet. Ik schaam me kapot. Als Nederland hier in het nieuws komt gaat het over het gehaatzaai van Wilders, de zoveelste verzonnen Chinese investeerder van Victor Muller, de misbruikte peuters van Robert M. of de strafschoppen van Arjen Robben.
En dan komen we god-betere-het ook nog eens op de proppen met Joan Franka.
Joan Franka is vast een heel lief meisje en ik vind het echt supertof dat ze zich om de indianen bekommert, een topwijf is het, maar dat kwalificeert haar niet als zangeres. En vanwaar in hemelsnaam die tooi? Het azijnzure verslag van de Zweedse commentatrice kon ik alleen maar beamen. Nou ja, zei ze, zo gaat het elk jaar. Altijd komt er het moment dat je denkt: wat heeft die in godsnaam aan?… En: Ik hoop dat u haar heeft gehoord want die veren schreeuwden er nogal doorheen…
Nu mag van mij dat hele songfestival onmiddellijk met de vuilnisman mee, doortrekken die troep, verbranden, begraven, op laten vreten door de maden, uit laten kakken door de wormen, graag, hoe eerder hoe beter, maar dat doet aan mijn punt niets af: de gretigheid waarmee we onszelf steeds opnieuw voor lul zetten. Sieneke! De Toppers!
En weet je wie we volgend jaar sturen? Klukkluk.
Trots? Het is godverdomme hemeltergend.
Maar goed, het is schitterend weer, dus ik ga de tuin in. Schoffelen, wieden, liedje zingen. In dit land kun dat nog doen, zingen in de tuin, uit volle borst.
Euphooooo… hooooo …riaaaaaaaaaaaa!…
