Het schrijverschap is eenzaam. Overdag kom ik hoofdzakelijk buiten vanwege Otis de Hond.
Meestal gaan we naar het Stenen Hoofd, een stuk braakland dat het IJ in steekt. Man en hond kunnen er verlatenheid ervaren, en Oot is dol op zijn landje. Als we gaan wandelen blijft hij die kant op trekken.
Zo nu en dan mis ik het om deel uit te maken van een klein hardwerkend team. In de horeca had ik dat vier dagen per week, en aan het einde van zo’n lange dienst togen we ook nog de nacht in, om ons daar met méér volk te omringen. Ik stond in die jaren altijd aan, en had ik mijn leven een cijfer moeten geven, dan zweefde dat zo rond de 8,5.
Wie me van toen kent, vindt de Gil van nu beter. Ik luister meer, lul minder, er is meer van me te zien.
Maar de behoefte aan anderen lijkt een spier die bij gebrek aan beweging afsterft. Na een paar uur in mijn eentje ervaar ik whatsappberichten als verschrikkelijk storend, en mijd ik buren en bekenden alsof ze met bergen achterstallig werk over straat gaan, zoekend naar iemand om het op af te schuiven.
Wat ik zeggen wil: we hebben elkaar nodig, maar moeten regelmatig contact maken om goed te blijven in contact. Het eerste wat ik na een ochtend thuiswerken tegen een ander zeg lijkt altijd verkeerd te vallen.
Er moeten ettelijke caissières zijn die mij een vreemde man vinden. Vanochtend slalomde ik tussen de buien door met Otis naar de winkel, om daar raar over te komen op een vakkenvuller en een dame met een hondje in een tas. Ik rekende contactloos af en moest daar om grinniken; de baliemedewerker zette me bovenaan zijn lijstje In de gaten houden.
Op de terugweg viel de zon prachtig door een van de lelijkste stegen van de stad. Ik bleef te lang staan kijken en maakte een foto zodat ik minder vreemd zou lijken, al was er verder niemand op straat.
________________________________________________
Gilles van der Loo (Breda, 1973) is schrijver en recensent. Hij was redacteur van Tirade en zijn fictie verscheen online en in diverse bladen. Bij Van Oorschot publiceerde hij de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de romans Het laatste kind en Het jasje van Luis Martín.
