Grote auteurs op klein formaat: de Kleine Russische Bibliotheek is weer twee titels rijker. Vaders en zonen van Ivan Toergenjev, in de nieuwe vertaling van Froukje Slofstra, en De dubbelganger van Fjodor Dostojevski voegen zich bij de eerdere acht titels.
Vaders en zonen, Ivan Toergenjev
Wanneer Arkadi Kirsanov op het landgoed van zijn vader komt logeren, samen met een studievriend, is dat het begin van een reeks botsingen en liefdesgeschiedenissen. Toergenjev laveert met Vaders en zonen tussen dandy’s en boeren, dienstmeiden en landheren, om te beschrijven waar vele anderen dikke romans voor nodig hadden: dat vroeger niet alles beter was, maar slechter evenmin.
Toen Toergenjev bij de slotregels van Vaders en zonen was aangekomen, moest hij het blad van zich af schuiven omdat anders zijn tranen de inkt onleesbaar zouden maken. Het slothoofdstuk is niet alleen de ontroerendste maar ook beste passage uit dit onbetwiste meesterwerk, of misschien zelfs uit de hele Russische literatuur.
De dubbelganger, Fjodor Dostojevski
Goljadkin is een sociaal onhandige, jonge man die zijn leven ziet ontsporen wanneer plotseling zijn exacte evenbeeld opduikt. Zijn dubbelganger werkt op hetzelfde departement als hij, maar blijkt veel beter te liggen bij de andere ambtenaren en is in alles veel handiger en sneller. Hoe sympathiek deze nieuwkomer aanvankelijk ook lijkt, Goljadkins zielsverwant is hij niet. Integendeel: langzaamaan wordt Goljadkin een gevangene van zijn obsessie en jaloezie.
In De dubbelganger bundelt Dostojevski al zijn psychologisch vernuft, dat hem later zo beroemd en geliefd zou maken. Vladimir Nabokov prees dit verhaal als het beste wat Dostojevski ooit heeft geschreven: ‘Het is een perfect kunstwerk.’
