De bomen kregen een betekenis
die zij nog zacht gebarend wilden weren,
maar ’t noodlot was niet meer te keren:
een vogel streek klapwiekend in de wildernis
van takken neer en nu hij roerloos zit
(het licht wordt zo benauwend wit),
denk ik aan dood, verrotte geur van blaren,
hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats…
Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren,
en wie niet vliegt ooit van zijn plaats?
Uit: Jan Emmens, Overkomst dringend gewenst
Recent verscheen de bloemlezing Overkomst dringend gewenst van het werk van Jan Emmens (1924-1971). Samensteller en inleider van de bundel Wim Brands beschrijft deze bijzondere dichter als ‘een grijpbare dichter die ongrijpbaar blijft.’ Brands leidt tevens een speciaal door het Literatuurhuis (de nieuwe samenwerking tussen de SLAU, Het Poëziecircus, City2Cities en de Nacht van de… Lees verder
Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een railing bij zeeziekte in de salon. Uit:… Lees verder
‘Hun verhouding is nu zo ingewikkeld geworden dat een huwelijk onvermijdelijk moet worden geacht.’ Schrijver van deze legendarische regel is Jan Emmens, een van onze grootste naoorlogse dichters. Wim Brands maakte in de bloemlezingenreeks van Van Oorschot een fraaie keuze uit dit boeiend werk en leidde dat in met een aantal gesprekken over Emmens. Joep… Lees verder
Mijn geest leeft met de handen boven waterdie zoeken omderwille van het licht dat aan zijn hoofd onthouden wordtSoms duikt hij even op, kijkt naar zijn handenen glimlacht om die bezigheid;dan zuigt de klei over zijn kruintje dicht. Uit: Jan Emmens, Overkomst dringend gewenst