Gerrit Komrij (1944–2012) debuteerde als dichter, was criticus en televisierecensent, stelde een aantal spraakmakende poëziebloemlezingen samen, vertaalde en schreef essays en romans. Hij ontving de P.C. Hooftprijs 1993 voor zijn beschouwend proza en was de eerste Dichter des Vaderlands (2000–2004).
Net als Gerrit Komrij zelf is zijn immense oeuvre een vat vol tegenstrijdig- en veelzijdigheden. Zijn poëzie, vormvast en vol ernst, is van humor doortrokken. In zijn essays was hij fel en nietsontziend, maar tegelijk konden weinigen zo gepassioneerd bewonderen. Eindelijk ‘gedundrukt door Van Oorschot’ worden alle kanten van Komrijs werk en persoon belicht en beschaduwd.
Gerrit Komrij kon kussen en klauwen, ontvlammen en blussen. Een weg banen door zijn werk is er een langs vele pleisterplaatsen. ‘De ultieme vergaarbak’ doet ze allemaal aan, zonder onderscheid: de gedichten en de verspreide stukken over literatuur, televisie en de maatschappij, en wat er dan nog overschiet.